bitter taste; one

Cześć, jestem Jeon Jungkook i niedawno zabiłem swojego chłopaka.

Od jakiegoś czasu kilka razy w tygodniu zmuszony jestem chodzić na grupową terapię i wysłuchiwać, co „specjaliści” albo „osoby z takim samym problemem jak ja” mają mi do powiedzenia. Spotykam się też z prywatnym psychologiem. Mieszkam sam, ale jestem pod stałym nadzorem osób, które za cel obrały sobie moje bezpieczeństwo, czyli mówiąc kolokwialnie – starają się nie dopuścić do tego, abym wylądował w kaftanie bezpieczeństwa u czubków.

Dokładnie. Nie zamknęli mnie. Jeszcze.

Okej, wstęp mamy za sobą. Możemy przejść dalej.

Parę lat temu stwierdzono u mnie depresję i stany lękowe. Po ostatnich wydarzeniach doszła do tego jeszcze psychoza, więc uznano, że owszem, było to morderstwo z mojej ręki, ale nie z premedytacją. Ponoć jestem chory i teraz starają się mi „pomóc”, wmawiając przy tym, że poza kilkoma wizytami w tygodniu nic w moim życiu się nie zmieni. Bo oni nadal myślą, że nie wiem, co zrobiłem.

Dość zabawne, przynajmniej jak dla mnie. Nie zdziwiłbym się, gdyby w moim mieszkaniu znajdowało się kilkanaście kamer, a za drzwiami łazienki czyhał jeden z tych świrów w białych fartuchach.

Ale to cena mojej wolności. Z mocnym naciskiem na cudzysłów przy słowie „wolność”.

Cóż…

To nie tak, że nie byłem obecny w tamtej chwili. I to też nie tak, że nie tego nie chciałem. No i, oczywiście, nie zrobiłem tego dla rozrywki, choć musze przyznać, że sprawiło mi to swojego rodzaju przyjemność.

W każdym razie, miałem powód.

Pamiętam wszystko z najmniejszym szczegółem. Do teraz przed oczami mam każde pchnięcie nożem, każdą łzę, każdy krzyk i każde ciche „proszę, przestań”, wychodzące spomiędzy sinych, skalanych krwią ust.

Pamiętam też, że kiedy jego ciało wzdrygnęło się po raz ostatni, a ciężki oddech ucichł, stanąłem przed lustrem w łazience i wyciągnąłem telefon. Wykręciłem numer na policję, jednocześnie nie mogąc nacieszyć oczu swoim wyglądem.

Nie potrzebowałem korony, żeby czuć się jak władca. Byłem nim. Przejąłem kontrolę nad czyimś życiem, uzależniłem je od siebie, teraz należało do mnie. Jak trofeum.

Zapragnąłem więcej. Więcej zdobyczy, więcej władzy, więcej, więcej, więcej.

W tamtej chwili pierwszy raz czułem się prawdziwie szczęśliwy.

„Halo?”, rozbrzmiał kobiecy głos, wyrywając mnie z zamyślenia.

Uśmiechnąłem się do słuchawki. Wbrew pozorom, wcale nie jak psychopata. Raczej dziecko, które dostało obiecaną wcześniej zabawkę.

Krew, tak dużo pięknie odznaczającej się krwi. Kreśliła swój własny szlak na mojej białej jak śnieg skórze, pozostawała piętno, które za sprawą lekkiego muśnięcia dłonią stawało się jeszcze bardziej wdzięczne. 

W moich żyłach buzowała adrenalina i podniecenie. Czułem cholerną ekscytację, kiedy wypowiadałem te słowa.

„Dzień dobry, nazywam się Jeon Jungkook i właśnie zamordowałem swojego chłopaka.” 

○○○

Cześć, robaczki!

Jestem ponownie po prawie miesiącu ciszy z czymś całkiem nowym. To opowiadanie wyszło u mnie zupełnie przypadkiem, wcale go nie planowałam, ale skoro już napisałam prolog, to dlaczego nie pociągnąć by tego dalej, hm? Jeśli chcecie dowiedzieć się czegoś więcej o samej historii, to zapraszam do przeznaczonej temu zakładce: >klik< 

Mam nadzieję, że przypadnie Wam ono do gustu. Jak wyjdzie? Zobaczymy, w każdym razie to miła odskocznia od ciągłych fluffów, prawda?

Miłej nocy!
Zapraszam do komentowania~

PS. Malffu wraca do żywych! Dajcie mi tylko trochę czasu, rozkręcę sie. ♥