bitter taste; three

chyba już mimowolnie przeniosłam się na wattpada, tam jest mi o wiele wygodniej... ale i tak wciąż będę wrzucać opowiadanka na bloga, bo mam do niego ogromny sentyment, no i dzięki niemu poznałam masę wspaniałych ludzi ♥ co do samego rozdziału, moim zdaniem wyszedł tragicznie, ale może wam się on spodoba! enjoy 

#wizyta druga

Min Yoongi – lat dwadzieścia siedem, urodzony w Daegu, studiował psychologię na jednej z najbardziej prestiżowych uczelni w kraju. W wieku pięciu lat oddany do rodziny zastępczej, rodzice zginęli w wypadku, żadnych informacji na temat dalszych krewnych. Obecny status: kawaler. Przez dwa lata pracował jako psychoterapeuta w stolicy, a dwa miesiące temu został przeniesiony tutaj, do Busan, mając za zadanie wykazać się przy jednym z „trudniejszych” przypadków. I mowa tu o mnie, gdyby ktoś miał jakiekolwiek wątpliwości.

Wiedziałem o wszystkim, jednocześnie nie mając pojęcia o niczym. Ten białowłosy, kruchy mężczyzna z twarzą nieskazitelną i niewzruszoną jak u porcelanowej lalki był pierwszą osobą, której nie potrafiłem ot tak odczytać. Nie mogłem dostrzec, co kryje się w oczach pozbawionych blasku ani jakie słowa cisną mu się na usta, kiedy milczy. Siłą próbowałem wydrzeć z niego jakieś myśli. Bezskutecznie.

I nic nie frustrowało mnie bardziej, niż to.

On, który siedział tu, przede mną, w kompletnym milczeniu. Z wzrokiem cierpliwie utkwionym w swojego pacjenta, dłońmi splątanymi na kolanie i spokojnym, miarowym oddechem.

– Dzień dobry, Jungkook.

A zaraz później pomieszczenie znów wypełniła zimna pustka, zupełnie tak, jakby głos mężczyzny wcale nie rozbrzmiał, wciąż tkwiąc uwięziony w jego gardle. Ściśnięty pomiędzy ścianami bladej jak śnieg skóry, która wręcz krzywdziła moje oczy swoją niezachwianą perfekcją. W myślach niejednokrotnie dopasowywałem do tej wątłej szyi swoją dużą dłoń, och, chciałem znów widzieć, jak w chwili, gdy zaciskam na niej mocno palce, on układa usta w wąską kreskę i wzrokiem błaga o to, abym przestał.  

Ale nie mogłem. Po prostu, kurwa, nie mogłem.

Nie odpowiedziałem i on również bardzo dobrze wiedział, że tego nie zrobię. Nie wysilał się jakoś szczególnie, przyszedł dziś nawet później, robiąc mi jednocześnie nadzieję, że nie pojawi się w ogóle – choć równoważyłoby się to dla mnie z wsadzeniem do klatki, w ramach rekompensaty za utratę wspólnych wizyt. To tak jakby wybierać pomiędzy rzuceniem się pod pociąg, który po zetknięciu z twoim ciałem dodatkowo zwalnia, a szybkim strzałem w głowę – odpowiedź była prosta.

Strzelić mogłem w każdej chwili, więc oczywiście wybrałem drugą opcję.

Zniecierpliwiony wstałem z kanapy i podszedłem do okna, przyglądając się bijącym o parapet kroplom deszczu. Sam już nie wiedziałem, czy lubię taką pogodę. Była jednocześnie irytująca i przyjemna, miałem przez to ochotę wyjść na zewnątrz i zacząć krzyczeć albo zaszyć się w pokoju i poczekać, aż wszystko przeminie.

– O czym myślisz?

Och, jak słodko.

– O tym, że mi przeszkadzasz – przyznałem szczerze, nie przesuwając na niego wzroku. – Nie powinieneś już przypadkiem zacząć tej całej szopki?

– Mógłbyś wyrażać się nieco jaśniej?  – Jego głos jak zwykle był spokojny i opanowany. Nienawidziłem tego brzmienia i chciałem sprawić, aby choć na moment się zachwiał.

Wreszcie odwróciłem się w jego stronę i zauważyłem, że nie zajmuje już miejsca w fotelu, tylko zwyczajnie stoi w kącie pokoju i na mnie patrzy. Parsknąłem niepohamowanym śmiechem i rzuciłem mu kpiące spojrzenie.

Poważnie? Znów udawał, że nie ma pojęcia, o czym mówię. Choć było to dopiero drugie spotkanie, zdążyłem zauważyć, że lubił droczyć się ze mną w ten sposób, ciągnął mnie za język bardziej, niż powinien. Z jakiej racji w ogóle pozwalał sobie na takie zagrywki? Miałem wrażenie, że zwyczajnie testował moją cierpliwość, doskonale świadomy tego, że wcale nie potrzebuję dodatkowych rekwizytów, aby zrobić komuś krzywdę.

Wystarczyłem ja. Moje ciało było narzędziem, którym tylko ja potrafiłem się posługiwać i jedynie w chwili, gdy właśnie  ja je kontrolowałem, potrafiło stworzyć coś pięknego.

Bo szkarłat jest piękny, nie mam racji? Nie ważne w jakiej postaci.

Ach, królewska czerwień. To brzmiało naprawdę godnie, więc i ja chciałem być godny tego tytułu.

Ale, niestety, nie byłem w stanie powiedzieć mu tych wszystkich rzeczy, które gnieździły się w mojej głowie. Chciałem dać im upust, ale wtedy on ponownie się odezwał, nie dopuszczając mnie do słowa.

– Masz problem z nazywaniem rzeczy po imieniu. Wiecznie bawisz się w jakieś głupie podchody, stwarzasz zbędne intrygi. – Zrobił kilka kroków przed siebie, ściągając brwi i formując usta w dziwny grymas. Wyglądał tak, jakby intensywnie nad czymś myślał, ale ja wiedziałem, że wcale nie musiał zastanawiać się nad tym, co chce powiedzieć. Robił to po to, żeby mnie wkurzyć, doskonale zdawał sobie sprawę z faktu, iż samo to, że oddycha, przyprawiało mnie o chęć wyskoczenia z okna. Albo ewentualnie wypchnięcia go przez nie, nieważne. – Nie uważasz, że to nieco dziecinne? Zważając na to, za jak dojrzałego człowieka się uważasz.

Głupi uśmiech wpłynął na jego twarz, gdy nie doczekał się żadnej odpowiedzi. Nie wiem, co tak satysfakcjonującego było w tym, że milczałem i go ignorowałem, ale widocznie sprawiało mu dużo radości.

Odwróciłem spojrzenie, powracając do okna. Widok był niewyraźny, skalany dziesiątkami drobnych kropelek i smug, które po sobie pozostawiały. Miałem ochotę przejechać dłonią po powierzchni szyby i zobaczyć, jak wiele z nich rozrywa się na mniejsze, a jeszcze inne łączą się z kolejnymi.

Ludzie też tak czasem robili. Tworząc z kimś jedność, nagle postanawiali się odwrócić i biegli do kogoś innego, porzucając za sobą małą, słabą kropelkę, zanikającą w tłumie większych. Pochłonięta i zjedzona przez ogrom.

– Chodźmy na spacer, Jeongguk.

###

Nie odebrał, choć telefon dzwonił trzy razy.

Nie zrobił tego. Od nieustannych wibracji bolała mnie głowa, gdy sekunda po sekundzie przychodziły nowe wiadomości, a on nawet ich nie czytał, odrzucając jedną po drugiej.

Dlaczego?

Było zimno, a moje ciało okrywała jedynie cienka bluza. Śnieg z deszczem nieprzyjemnie moczył mi włosy, twarz i skostniałe dłonie, których palce nieustępliwie zaciskały się na lodowatym łańcuchu. Nie miałem pojęcia, jaka jest godzina. W tej części miasta nie świeciły się żadne światła, zewsząd otaczała mnie więc ciemność i nie mogłem liczyć na choćby skrawek poświaty księżyca, dającej liche poczucie ciepła – albo raczej odpychającej nieprzyjemną świadomość kompletnego chłodu.

I dobrze. Nie byłem przyzwyczajony do czułości i czegoś, co inni nazywali życzliwością, bo wcale tego nie potrzebowałem. Takie rzeczy sprawiały, że ludzie stawali się słabi, zamiast chronić swoich zmarniałych punktów wywlekali je na wierzch, licząc na dobroduszność drugiej osoby.

Litość.

Błagam. Czy jest tu ktoś, kto jeszcze wierzy w prawdziwość tego słowa? Jakby kiedykolwiek w ogóle było autentyczne.

Wstałem z niewygodnej huśtawki i skrzywiłem się, słysząc nieprzyjemne skrzypnięcie, a następnie rozejrzałem się dookoła. W pobliżu nie było nikogo, żadnego człowieka, zwierzęcia, zagubionego dzieciaka czy choćby ducha, ale to chyba lepiej, bo źle znosiłem wszelkiego rodzaju towarzystwo.

A może to moje towarzystwo ciężko było znieść.

Uśmiechnąłem się i wbiłem pusty wzrok w otaczającą mnie ciemność.

Kim był człowiek, który sprawił, że głos tego chłopaka niebezpiecznie się zachwiał, a pewność siebie opuściła jego ciało tak niezwykle szybko?

Nie myślałem, że pojawi się ktoś, kogo znienawidzę bardziej, niż samego Min Yoongiego. Tymczasem znikąd nagle okazało się, że gdzieś tam istnieje człowiek, którego starszy próbuje przede mną ukryć, że jest tam ktoś, o kim nie miałem pojęcia, a powinienem.

I oczywistym było to, że odkryję tą tajemnicę. Bo ta zabawa rozgrywała się tylko pomiędzy naszą dwójką i nie było tam miejsca dla żadnego nieproszonego gościa.

Już dawno sobie obiecałem, że będę tym, który jako jedyny zachwieje osobowością Min Yoongiego.

###

Chłopak schował telefon to kieszeni długiego płaszcza i wbił wzrok w widok przed nami, dłońmi opierając się o barierki mostu Hangang. Deszcz wciąż kropił, jednak w chwili, gdy opuściliśmy mieszkanie, dziwnie ustąpił swojej szaleńczej gonitwy, dzięki czemu udało nam się zawędrować tak daleko. Wszystko było śliskie i mokre, jednak mimo to kierowcy wcale nie ograniczali się co do prędkości i szum samochodów nieustannie obijał się o nasze uszy.

Nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego ciągnął mnie za sobą przez pół miasta, skoro i tak nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem. Zastanawiałem się, czy w moim towarzystwie Yoongi czuje się nieswojo albo niezręcznie, bo ja na przykład kompletnie gdzieś miałem jego towarzystwo i do momentu, w którym nie zachowywał się głośno, zupełnie zapominałem, że idę obok niego. Wtedy potrafiłem go nawet znieść, co było dość sporym osiągnięciem.

Po chwili wahania również postanowiłem oprzeć się o metalową barierkę. Spojrzałem w dół i moim oczom ukazała się niczym niezakłócona tafla wody, która od razu skojarzyła mi się z moim osobistym terapeutą;  człowiekiem, wokół którego mogła panować nieokiełznana burza, a on wciąż pozostaje niewzruszony, jednak za sprawą jednego, małego kamyczka potrafi przybrać zupełnie inną postać.

Myślał, że nie widzę, ale ja dostrzegałem wszystko.

Każde nerwowe przełknięcie śliny, szybszy oddech, drżącą dłoń i niespokojny wzrok. Niekiedy naprawdę był zbyt oczywisty.

– Wiem, że mnie nienawidzisz, Jungkook. – Tym razem sięgnął do kieszeni czarnych, obcisłych spodni i wyciągnął z nich paczkę papierosów. Uniosłem ze zdziwieniem brwi, kiedy podsunął mi ją pod nos, jednak mimo wszystko odmówiłem, nie szczędząc sobie pogardy w spojrzeniu. Yoongi parsknął śmiechem i wsunął cygaretkę pomiędzy spierzchnięte wargi. – To raczej oczywiste. I zanim cokolwiek odpowiesz - ja ciebie też.

– Świetnie, to już wiemy. Zmierzasz do czegoś?

– Nie bądź taki niecierpliwy, skarbie – fuknął i się zaciągnął, aby po chwili puścić ogromny kłąb dymu z ust. Skrzywiłem się, zniesmaczony. –  Och, no błagam cię. Nie potrafisz przez moment znieść jakiejś taniej używki, podczas gdy sam z zimną krwią zamordowałeś swojego chłopaka. Wykaż się trochę większym zrozumieniem-

– Czy to twój argument na wszystko? – mruknąłem zirytowany, pochylając się nieco do przodu.

Było naprawdę wysoko. W mojej głowie pojawiła się ciekawa wizja truchła, które z niewyobrażalną prędkością uderza o twardą niczym beton taflę wody, a później znika pod jej powierzchnią. To niesamowite, jak niewiele potrzeba było, aby rozkruszyć czyjeś ciało bez użycia żadnych narzędzi… Tak naprawdę wystarczyły słabe dłonie, które pomogłyby zrobić decydujący krok w przód.

Musiałem dopisać to na listę rzeczy, które chciałem zrobić przed tym, jak mnie zamkną.

Białowłosy spojrzał na mnie kątem oka i w ostatniej chwili powstrzymał się przed złapaniem mojego rękawa. Jego dłoń tylko drgnęła, ale udało mi się to zauważyć – przez ten krótki czas zdążyłem się nauczyć, że Min Yoongiego nie da się odczytać ot tak. Był człowiekiem, który wszystko co mówił i robił, robił niedosłownie.

– Wygląda na to, że niekiedy zapominasz, po co mnie do ciebie przysłali. Staram się sprawić, żebyś jednak pamiętał – parsknął, jakby było to najbardziej oczywistą rzeczą na świecie, a potem zaciągnął się po raz kolejny, strzepując popiół w pustą przestrzeń pod nami. – Jesteś zadowolony ze swojego życia?

– Myślisz, że uda ci się mi pomóc poprzez zadawanie tych dennych pytań?

W odpowiedzi otrzymałem śmiech.

– Nie chcę twojej-

– Nikt nigdy nie pytał cię o zdanie – przerwał mi, przechylając głowę w moją stronę. Wiatr poruszył jego idealnie przyciętą grzywką, a chłopak przymknął na chwilę oczy, chroniąc się przed nieprzyjemnym podmuchem. – Chyba, że uznajesz za to wybór pomiędzy psychiatrykiem a mną. W takim razie czuję się naprawdę doceniony…

– Nie rozpędzaj się tak, doktorku – syknąłem. Min parsknął i wyrzucił niedopałek gdzieś w dół. – Dlaczego miałbym być niezadowolony? – zastanowiłem się na moment.

Czy zadowolenie równało się szczęściu, czy były to zupełnie różne rzeczy? Gdzie znajdowała się granica?...

Wszyscy jego poprzednicy byli przekonani, że odnajduję satysfakcję w krzywdzeniu innych, podczas gdy działało to na zupełnie innych zasadach. Nie bawiło mnie sprawianie im bólu, a władza. Podniecające uczucie dominacji nad czyimś życiem płynące przez żyły, które skutecznie motywowało mnie do dalszych działań.

Mogłem to nazwać swoim wyznacznikiem szczęścia?

Już miałem wyrzucić z siebie to wszystko, kiedy on powiedział coś, czego później przez długi czas nie potrafiłem zrozumieć.

– Pozwól  mi też to poczuć, Jungkook.