02. Fun Boys

Jin

Wiecie, co nie jest fajne?

Zmiana strefy czasowej. Zdecydowanie. I jak zazwyczaj to ja byłem tym, który najwcześniej zwlekał się z łóżka i budził wszystkich po kolei, tak tego dnia nie miałem zamiaru choćby się podnieść, żeby sprawdzić która jest godzina. Nie wspominając już o samym locie, który przez pewien czas uprzykrzał mi siedzący obok Taehyung... Ja jestem bardzo cierpliwym człowiekiem, serio, ale czy szturchanie mnie i kopanie mojego fotela było naprawdę jedynym zajęciem, jakie mógł sobie wtedy wymyślić?

Pewnym było to, że nie dadzą mi się wyspać. Oczywiście, że nie. Niby dlaczego mieliby pozwolić odpocząć swojemu hyungowi, kiedy można zabrać mu kołdrę i odrzucić nie wiadomo gdzie, gdy ten smacznie sobie śpi?

- Jungkook, nie masz może ochoty się położyć? - zapytałem, widząc jak ten rozradowany skacze po moim łóżku.

- Wyspałem się w samolocie - odparł i gwałtownie odwrócił się w stronę drzwi, kiedy usłyszał nacisk klamki.

Och, ja też z miłą chęcią bym to wtedy zrobił, gdybym tylko mógł. Szkoda, że jednak nie mogłem.

- I jak tam? Wypoczęci? - rzucił wesoło Hobi, siadając na posłaniu Kooka. - Jest już południe, a wy dalej nie wstaliście.

- Wypraszam sobie, ja jestem na nogach od dawna! - fuknął najmłodszy, obrzucając mnie oskarżycielskim spojrzeniem.

- Będziemy tu ledwie kilka dni, więc rusz tyłek, hyung - zwrócił się do mnie Jimin. Przysiadł obok Hoseoka i zarzucił mu rękę na ramię. - Gdzie reszta?

Jak na zawołanie, do pokoju wszedł Tae, ziewając przy tym przeciągle. Zasłonił sobie usta dłonią, na którą naciągnięty był rękaw za dużej koszulki i spojrzał na nas, mrugając kilkakrotnie. Jak widać nie tylko ja wolałem jeszcze trochę pospać... Miałem jedynie nadzieję, że nie wyglądałem tak tragicznie jak on. Patrząc na jego włosy można było odnieść wrażenie, że unikał spotkania ze szczotką przez tydzień. Wchodziły mu do oczu i były totalnie roztrzepane, poza tym chyba nadal nie bardzo ogarniał, gdzie się znajduje, a przynajmniej tak wnioskowałem po jego minie. Lekko rozchylone usta i zamulone spojrzenie, a do kompletu poduszka, którą tak kurczowo trzymał przy swoim brzuchu. Nie, no co ty, wcale nie widać, że dopiero co się obudziłeś.

- Dobry - mruknął i usiadł obok mnie. Sam podniosłem się lekko, dochodząc do jakże smutnego wniosku, że chyba faktycznie będę musiał wstać i zrzuciłem nogi z łóżka, kątem oka widząc, jak Taehyung stara się nie zasnąć ponownie.

Zaśmiałem się pod nosem. To było całkiem urocze.

- Okej - Hoseok zabrał głos - to teraz tylko trzeba wyciągnąć z łóżka Yoongiego i będzie...

- Nie licz na to. - Jak spod ziemi, przed nami wyrósł Namjoon. No, może nie dosłownie, ale wiadomo, o co chodzi. - Próbowałem i dostałem notesem w głowę. Notesem... Widać? - Przytknął palec do czoła, masując się po obolałym miejscu. - I to niby ja mam dzielić z nim pokój? Przecież to jak wyrok, w najlepszym przypadku skończę cały posiniaczony.

- Bo z nim trzeba rano delikatniej... - wtrąciłem i parsknąłem śmiechem, kiedy przed oczami pojawiła mi się opowiedziana scenka. - To co w końcu robimy?

- Najwyżej on zostanie w pokoju i wrócimy po niego na obiad. Przynajmniej będzie spokój. - Park wzruszył ramionami, za co natychmiastowo dostał w tył głowy od Hoseoka. Zrobił naburmuszoną minę, ściągając przy tym brwi i wyginając usta w dziwnym grymasie. - A to za co?

- Przyjechaliśmy tu razem nie po to, żeby się tak rozdzielać, tylko spędzić czas wspólnie - wyjaśnił, po czym wesoło klasnął w dłonie. - Wiem. Możemy pójść na plażę!

- Jestem za - poparł go Jimin.

- Ja chciałbym pójść na pamiątki... - wetknął Jungkook, siedzący dotychczas cicho. - Namjoon hyung, a ty?

- Jak chcesz, młody. - Westchnął. - Mogą być pamiątki.

- Ale wy wiecie, że on nie wstanie, jak mu nikt z tym nie pomoże? - Podniosłem się i spoglądając w lusterko, poprawiłem opadającą na oczy grzywkę. - Zostanę z nim i później się spotkamy.

- Ja też chcę zostać! - V zareagował niemal natychmiastowo, zaraz kuląc się pod wpływem rażącego wzroku Hobiego.

Ta krótka wymiana zdań doprowadziła nas do... Niczego, tak szczerze mówiąc. Bo kłótnia, jaka się wywiązała, z pewnością nie pomogłaby w rozwiązaniu problemu.

- Dobra, starczy tego - przerwałem podniesionym tonem głosu. Wszyscy od razu zamilkli, przenosząc spojrzenie na mnie. O proszę, jak niewiele trzeba, żeby uciszyć dzieciaki? - Ja i Tae zostaniemy z Yoongim, wy idźcie na plażę, jeśli tak bardzo chcecie... - Skinąłem głową na Seoka i Jimina. - ...tak samo z wami. Mówiliście o pamiątkach, tak? Kupcie coś ładnego swojemu ukochanemu hyungowi. - Uśmiechnąłem się promiennie, krzyżując ręce na klatce piersiowej. - Później spotkamy się na obiedzie i pójdziemy gdzieś razem. Jasne?

- Jak słońce - burknął JHope z wyraźnym niezadowoleniem.

- Im szybciej, tym lepiej - rzucił maknae i złapał Namjoona za rękaw, ciągnąc za sobą w stronę wyjścia. - Chodź, hyung. Sam się nie dogadam, więc mi pomożesz, nie?

Pokręciłem z powątpieniem głową. Ładnie to sobie zaplanował, weźmie ze sobą chodzący słownik angielskiego i będzie szpanował, też mi coś.

- Tylko się nie zgubcie - rzuciłem w stronę Parka oraz Junga i obdarzyłem ich ostrzegawczym spojrzeniem, stojąc już przy drzwiach. - Zamknijcie pokój, gdy będziecie wychodzić. I bądźcie pod telefonem, w razie czego do mnie dzwońcie. Rozumiemy się?

Jak zwykle pokiwali twierdząco głowami z olewczą miną, jakby chcąc mi dać do zrozumienia, żebym skończył wreszcie gadać i wyszedł. Może i czasem przesadzałem... Ale byłem pewny, że po drodze coś przeskrobią.

Kiedy opuściłem pomieszczenie, podążył za mną Taehyung i razem, bez pukania, wtargnęliśmy do pokoju raperów. Wiedząc, że Namjoon wyszedł z Jungkookiem, wzrokiem zaczęliśmy szukać Yoongiego i natrafiając na sporych rozmiarów wybrzuszenie pod białą jak śnieg kołdrą, spojrzeliśmy po sobie znacząco.

- Trzeba to zrobić tak, żeby nie oberwać - szepnął do mnie, zamykając za sobą cicho drzwi.

- Prawda. - Przytaknąłem. - Jakby go tak delikatnie podejść... - Zbliżyłem się i nachyliłem nad łóżkiem, próbując dostrzec chłopaka gdzieś pośród sterty poduszek. Jedyne, co udało mi się zauważyć, to miętowa czupryna, wyróżniająca się na tle jasnej pościeli. Sięgnąłem do niej ręką, jednak zawahałem się będąc tuż obok, kiedy dotarło do mnie upiorne warknięcie. On bywa gorszy niż potwór z Loch Ness... Nie zdziwiłbym się, gdyby miał znajomości z jakimiś piekielnymi pomiotami.

- Nawet się nie waż. - Zachrypnięty głos wydobył się gdzieś z głębi. Aż się wzdrygnąłem, szybko cofając rękę. - Czego chcecie?

- Późno już. Wstawaj, hyung - mruknął Kim i usiadł na podłodze obok łóżka, ryzykując delikatnym pociągnięciem za kołdrę.

- No i co z tego. Chcę spać. - Złapał z powrotem za materiał i przykrył się aż po czubek głowy, odwracając na drugi bok.

Okej, od początku wiedziałem, że nie będzie łatwo... Ale mimo to nie zamierzałem się poddać! Widząc wyraz twarzy Tae, byłem pewien, że on także nie odpuści zbyt szybko. Momentalnie znaleźliśmy się po drugiej stronie materaca, chwytając za jego brzegi i rzucając w swoje strony przelotne spojrzenia, gwałtownie unieśliśmy ręce ku górze.

- Powaliło was?! - krzyknął Yoongi, od razu zrywając na równe nogi. Uśmiechnąłem się z satysfakcją i potajemnie przybiłem żółwika z Taehyungiem.

- Wiedziałem, że to zadziała - mruknął zadowolony, będąc jednocześnie piorunowany przez zabójczy wzrok rapera. Czyżby szykował jakąś zemstę? Nawet jeśli, przynajmniej już nie śpi, a to postęp, prawda?

- Ale o co ci w ogóle chodzi... - Spojrzałem na przewrócony materac, rozrzuconą po podłodze pościel i kilka rzeczy, jakie przy okazji zepchnął z szafki nocnej. Na samo wspomnienie tego, jak szybko zareagował, mimowolnie uniosłem jeden kącik ust do góry. Dostrzegłem, że najmłodszy także nie może powstrzymać uśmiechu i szczerze, nawet nie próbował go ukryć. - Nie narzekaj. Przynajmniej już nie śpisz i możesz sobie z nami porozmawiać.

- No właśnie. Nie śpię - podkreślił, niemalże sycząc przez zęby. Rozejrzał się dookoła i wbił wzrok w podłogę, sekundę później podnosząc z niej średnich rozmiarów budzik. Podrzucił go kilkakrotnie w dłoni i uwiesił na mnie spojrzenie.

Chwilę zajęło mi zajarzenie, co miał zamiar zrobić.

Na szczęście mój refleks nie był aż taki zły i zdążyłem schylić się wystarczająco nisko, aby uniknąć bolesnego spotkania z przedmiotem.

Problem w tym, że Min dotkliwie uszkodził coś innego. Ledwo ukucnąłem i usłyszałem za sobą odgłos tłuczonego szkła, przez co jak oparzony aż podskoczyłem do góry, finalnie lądując na tyłku obok nóg Taehyunga. Obejrzałem się na przyjaciela, a później powędrowałem za jego zmieszanym spojrzeniem.

- Hyung... - zaczął Kim, drapiąc się w tył głowy. - Chyba zepsułeś lustro.

Zamrugałem kilkakrotnie, nie wiedząc czy się śmiać, płakać albo może zacząć zamiatać.

- Serio? - warknął ironicznie w odpowiedzi. - A ty, musiałeś się schylić?

- Przepraszam cię bardzo, że nie chciałem oberwać... - prychnąłem i wstałem, wygładzając czarny tshirt. Min wyglądał, jakby bardzo chciał mi coś zrobić. - Tylko niczym już nie rzucaj...

- Czekajcie! - Pomiędzy nas wtrącił się Tae, rozkładając ręce na boki, zupełnie tak, jakby nagle go olśniło. - Wiecie, co to oznacza? - Nie widząc żadnej reakcji z naszej strony, kontynuował: - Yoongi hyung, będziesz miał teraz pecha przez siedem lat!

Uderzyłem się otwartą dłonią w czoło.

Naprawdę? To cię teraz najbardziej martwi?

- Jesteś idiotą, Taehyung - skomentował tylko i przyłożył dłoń do czoła. - Trzeba to schować.

- Schować? - zdziwił się najmłodszy.

- Schować. Głuchy jesteś?

I nawet nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź, podszedł do odłamków rozsypanych na podłodze, zebrał wszystkie - co do jednego! - a na koniec schował je pod łóżko Namjoona. Potem jakby nigdy nic się nie wydarzyło, podniósł z paneli leżący tam od dłuższego czasu materac, umiejscowił go na łóżku i wgrzebał się pod kołdrę.

Tak po prostu.

- Idziesz spać? - zapytał Taehyung.

- Idę.

- Nie wstaniesz, prawda?

- Nie.

Wokalista opuścił bezwiednie ramiona, dając nam do zrozumienia, że nie takiej odpowiedzi oczekiwał. Stał przez moment z zawiedzioną miną, zaraz podskakując w miejscu, zapewne wpadając na najgenialniejszy możliwy pomysł i zniknął za drzwiami łazienki, nie wracając do mnie przez dłuższą chwilę.

Obejrzałem się na Yoongiego. Ta, czego ja się w ogóle spodziewałem? Nawet nie zwracał na nas uwagi, tylko leżał z zamkniętymi oczami, prawdopodobnie rozkoszując się tym krótkotrwałym spokojem.

Widząc Tae, lekko się podłamałem. Niósł w rękach średniej wielkości wiaderko wypełnione po brzegi wodą, a ja już nawet nie zastanawiałem się, skąd, do cholery, je tutaj wytrzasnął.

Usunąłem się w bok i spod przymkniętych powiek patrzyłem na to, jak rozpętuje wojnę.

Ciekawe, kiedy wróci reszta...

I ciekawe też, czy będzie miała do czego, bo jak tak dalej pójdzie, to ta dwójka rozniesie nasz hotel.

Czym sobie na to zasłużyłem?

Jimin

- O rany, ile jeszcze będziemy tak łazić?

Hoseok był wtedy bardziej niespokojny, niż zwykle - jeśli to w ogóle możliwe. Codziennie było go wszędzie pełno, a jadaczka to mu się nie zamykała w ogóle, tyle tylko, że teraz dwa razy bardziej.

- Sam chciałeś przyjść na plażę, więc nie marudź - mruknąłem pod nosem, lekko drżąc pod wpływem chłodnych fal, które co chwilę sięgały moich stóp. Mimo to jednak, nadal powoli i nigdzie się nie spiesząc stąpałem do przodu, co chwila przekładając buty z prawej ręki do lewej.

Było ładnie. Trochę za gorąco, ale nie odejmowało to uroku miejscu, w jakim się znajdowaliśmy. Jeśli mam być szczery, po hiszpańskich plażach spodziewałem się o wiele większych tłumów, a tymczasem ilość osób, jakie mijaliśmy, była co najwyżej przeciętna.

- Pójdźmy na lody - zaproponował, wyginając usta w podkówkę. - Proszę... Chyba nie chcesz tu siedzieć do szesnastej, co?

Na tą godzinę planowaliśmy wspólny obiad. Była trzynasta.

He.

- Piętnastej - poprawiłem go, spoglądając na zegarek. - Zanim wrócimy minie trochę czasu.

Wymruczał coś niezrozumiałego pod nosem, odpuszczając sobie dalszej dyskusji. Zaśmiałem się cicho i uniosłem głowę, po raz kolejny badając wzrokiem otoczenie. Woda, w jakiej zanurzony byłem po kostki, wydawała się być krystalicznie czysta i przez moment zastanowiłem się nad tym, czy mógłbym zanurzyć się w niej po sam czubek głowy.

Odrzuciłem od siebie tą zachciankę, przewidując, co mogłoby z tego wyniknąć. Nie mogłem zapominać o bardzo istotnym fakcie, czyli o tym, że to akurat Hobi tu ze mną jest, a nie ktoś inny.

- Sam chciałeś przecież wyjść na plażę - zagadałem po chwili ciszy. - Nie podoba ci się?

- Podoba, ale nie sądziłem, że będzie tak gorąco - burknął. - Poza tym, nogi mnie bolą i... - Nie zdołał dokończyć, bo zamiast tego z jego ust wydobył się przeraźliwie głośny krzyk, a sam chłopak momentalnie znalazł się za moimi plecami.

- Co ty wyprawiasz? - zapytałem i się roześmiałem, kiedy zobaczyłem jego przerażony wyraz twarzy.

- Krokodyl - jęknął i wyciągnął rękę ponad moje ramię, wskazując palcem jakiś przedmiot leżący na piasku. Spojrzałem na niego jak na głupka, po czym ruszyłem przed siebie aby sprawdzić, co to było. - Poczekaj! - Złapał mnie za ramię z bardzo przejętą miną. - Możesz umrzeć!

- Oczywiście. A zaraz potem przyleci ufo i cię porwie. - Uwolniłem się z jego uścisku i ukucnąłem obok owego „cosia”, badając go dokładnie wzrokiem.

Szybko zorientowałem się, czym tak naprawdę to było i uderzyłem się otwartą dłonią w czoło, posyłając mu zrezygnowane spojrzenie.

Hoseok niepewnie się do mnie zbliżył, jednak nadal miał szeroko otwarte oczy i lekko rozchylone usta.

- I co? Żyje?

- A widziałeś kiedyś żyjącą kłodę? - Położyłem rękę na dużych rozmiarów drewnianym bloku i postukałem kilkakrotnie. Prawda, nie przypominało tego, czym tak naprawdę było, ale żeby od razu pomylić to ze zwierzęciem? - Ja czasami powątpiewam w to, że jesteś ode mnie starszy...

- No bo z daleka to tak wyglądało! - bronił się. Widząc, że zacząłem już od niego odchodzić, szybko do mnie podbiegł i zrównał tempo. - Poza tym tutaj są krokodyle, nie?

- Mhm. W zoo - skwitowałem.

Przez resztę drogi się nie odzywaliśmy... Dopóki nie dotarliśmy do pewnego miejsca. Im dłużej i dalej błąkaliśmy się po plaży, tym mniej ludzi nas mijało, przez co nawet Hoseok z lekka się rozchmurzył i w końcu powróciła do niego energia, którą tryskał z samego rana.

- Ładnie tu - skomentowałem, unosząc głowę do góry.

Nie wiedziałem, jak daleko od hotelu się znajdowaliśmy, ale koniec końców natrafiliśmy na uroczą zatokę, obwiedzioną ogromnymi, kamiennymi klifami. Naprawdę dziwił mnie fakt, że nikogo tam nie zastaliśmy, zważając na wczesną godzinę i sprzyjającą na plażowe wypady pogodę.

- Noo... - przytaknął. - Przyjdźmy tutaj wieczorem.

- Nie, bo znowu będziesz mi jojczyć nad uchem, że cię nogi bolą - powiedziałem i przerzuciłem na niego spojrzenie.

- Nieprawda - wyparł się, wydymając dolną wargę. - Proooszę...

- Okej, najwyżej zostaniesz w domu - zachichotałem, na co Hoseok trzepnął mnie lekko  w biodro. 

Wyciągnąłem telefon aby sprawdzić, która jest godzina i gdybym się nie pohamował, z moich ust uleciałaby piękna wiązanka przekleństw.

- Coś się stało? - Jung dotknął mojego ramienia, zapewne zauważając grymas, jaki malował mi się na twarzy.

- Tak jakby - powiedziałem i pociągnąłem go w stronę, z której przyszliśmy. - Dochodzi szesnasta i zdałoby się trochę przyspieszyć, bo nas zostawią.

Chłopak wydał z siebie zduszony odgłos, którego nie byłem w stanie jednoznacznie określić i szybko za mną ruszył, nie zadając przy tym zbędnych pytań. Czekało nas co najmniej pół godziny drogi szybkim marszem, a górujące słońce i tłumy ludzi, przez jakie z czasem musieliśmy przebrnąć, wcale nie ułatwiały nam tego zadania. Zdecydowaliśmy się nawet na krótką przebieżkę, ale po kilku minutach byliśmy zmuszeni sobie odpuścić, kiedy Hoseok potknął się o nogi jakiegoś Hiszpana, przed którym próbował się nieporadnie wytłumaczyć i przeprosić. Oboje prowadzili bardzo żywą dyskusję w dwóch różnych językach. Nieznajomy wydzierał się na niego i gadał niesamowicie szybko, a Hobi kulił się pod wpływem jego (zapewne) ostrych słów i palącego spojrzenia. Ja tylko stałem obok i zwijałem się ze śmiechu.

Z czasem sytuacja zaczęła robić się bardziej niebezpieczna, więc oboje uciekliśmy z miejsca wypadku, po drodze zanosząc się chichotem. Będąc spóźnieni jakieś czterdzieści minut, czym prędzej wparowaliśmy do windy i skierowaliśmy się na piętro, następnie obierając drogę prowadzącą do naszych pokoi.

- Co tak długo?!

Nie zdążyłem nawet zareagować. Ledwo przekroczyłem próg hotelowej sypialni, a dopadł mnie Kook, powodując, że oboje boleśnie wylądowaliśmy na tyłkach.

- Ach, przepraszam, Jiminnie - wydukał szybko i gwałtownie podniósł się do góry, podskakując przy tym lekko. Kiedy na jego policzkach zagościły rumieńce, zaśmiałem się głośno. Co za słodycz... - Gdzie byłeś? Martwiłem się o ciebie i już miałem iść cię szukać, bo myślałem, że się zgubiłeś. Poza tym nie odbierałeś telefonu, a jest już prawie siede...

- Przystopuj trochę - przerwałem mu, widząc szczerą troskę i zmartwienie w spojrzeniu młodszego. Jego oczy wyglądały jak duże, błyszczące koraliki, w których głębokiej czerni od czasu do czasu pojawiały się dwie tańczące iskierki. - Nic mi nie jest. I Hobiemu też, jeśli o niego pytasz - dodałem z nutką ironii i rozbawienia, bo jeszcze chwilę temu nie wspomniał o nim żadnego słowa, całą swoją uwagę skupiając na mojej osobie. Dziwnie satysfakcjonował mnie ten fakt, przez co automatycznie uśmiechnąłem się półgębkiem.

Maknae spuścił głowę, pozwalając grzywce zasłonić oczy. Biedny, znów się zawstydził i wyglądał jak prawdziwe dziecko, które ktoś właśnie skarcił za niewłaściwe zachowanie. Ten widok działał na mnie w niezrozumiale pobudzający sposób i przez moment w głowie pojawiły mi się niestosowne myśli. Tym razem to ja spłonąłem żywą czerwienią, a jego intensywny wzrok utkwiony w moją twarz wcale nie sprawił, że poczułem się bardziej komfortowo.

- Coś się stało, hyung? - zapytał. Pokręciłem przecząco głową i kiedy zorientowałem się, jak długo stoimy pod drzwiami pokoju, pociągnąłem go za rękę do środka.

Tam czekali na nas już prawie wszyscy członkowie zespołu, nawet Hoseok. Ciekawe, kiedy wszedł? Wydawało mi się, że był za mną, a tu proszę, nawet mnie wyprzedził.

- Ile można na was czekać? - W głosie Namjoona była wyczuwalna nutka zdenerwowania, jednak niezbyt się tym przejąłem. Wiedziałem, że odpuszczą nam wszystkie grzechy, kiedy tylko dowiedzą się o tym niezwykle czarującym miejscu, w jakie mieliśmy ich później zabrać.

- Przepraszam, hyung - powiedziałem, licząc na to, że Hoseok zdążył już wszystko wyjaśnić i usiadłem obok Tae, który wpatrywał się w niego jak w obrazek. Pstryknąłem go lekko w ucho, na co od razu odwrócił się w moją stronę, posyłając mi zdezorientowane spojrzenie.

- Gdzie Yoongi? I Jin? - zapytałem go, przypominając sobie, że chłopak został na ten czas z nimi. - Udało się wam go obudzić?

Kim mocno się zmieszał, a na jego twarz wkradł się dziwny grymas. Nie byłem pewien, co to mogło wróżyć, dlatego szturchnąłem go pośpieszająco w brzuch, przez co niemal natychmiast stanął na równe nogi. Nie znosił, kiedy ktoś tykał go w to miejsce, był strasznie przeczulony na tym punkcie... A ja doskonale zdawałem sobie z tego sprawę i za każdym razem okrutnie wykorzystywałem tą cenną informację.

- No więc?

- Umm... - zastanowił się. Okej, już mogłem być pewny tego, że coś zmajstrowali. Przeszyłem go zniecierpliwionym spojrzeniem. - Sprzątają. Albo nie? Przed chwilą mówili, że idą wziąć prysznic... To znaczy, są w łazience. Tak. Chyba - palnął i zamrugał kilkakrotnie, jakby licząc na to, że dam mu już spokój. Wręcz przeciwnie, przysunąłem się do niego bliżej i już miałem coś mówić, ale jako pierwszy zabrał głos. - Zejdź ze mnie, hyung! Ja nic nie wiem, okej? Ich się pytaj, ja tylko chciałem, żeby Yoongi wreszcie wstał, naprawdę nie planowałem nikogo ani niczego skrzywdzić!

Skrzywdzić?

Z zamiarem opieprzenia go za to, że gada od czapy, zamiast po prostu wyjaśnić, co się wydarzyło, otworzyłem usta, jednak w zamian mojego głosu usłyszałem trzaśnięcie drzwi. Odchyliłem głowę w ich stronę i ujrzałem rozczochranego do granic rapera, a zaraz za nim wesoło dreptającego Seokjina. Mogłem wręcz powiedzieć, że był z siebie dumny.

O rany, on zwlekł się z łóżka. Podczas naszego urlopu. Naprawdę to zrobił.

Wyraz twarzy miętowowłosego nie wyrażał większego zadowolenia. Mhm, to było raczej coś w stylu „bez kija nie podchodź” i wolałem się do tego zastosować.

- Hyung, coś się stało? - zwróciłem się nieco niepewnie do najstarszego. Ten słysząc moje pytanie, od razu spoważniał. Liczyłem na to, że jeśli Jin z nimi zostanie, to wszystko będzie w porządku... Ale jak widać, sytuacja ich przerosła.

Spojrzałem przelotnie na resztę, która (w większości) zaciekawiona wpatrywała się w nowo przybyłą dwójkę. Hoseok mrużył podejrzliwie oczy, Taehyung badał strukturę swoich dłoni, dokładnie się im przyglądając, Namjoon siedział z lekko rozchylonymi ustami, Jungkook po prostu się w nich wpatrywał, a ja cierpliwie czekałem. Zresztą, Yoongi chyba miał na nas, delikatnie mówiąc, wyrąbane, ponieważ nawet się nie przywitał i zniknął za drzwiami prowadzącymi do łazienki, zapewne chcąc doprowadzić się do porządku.

- Okej, rozumiem - odezwał się wreszcie visual. - W takim razie, muszę zdradzić wam jedną z najważniejszych życiowych nauk, do jakich powinniście się stosować. - Pokiwał kilkakrotnie palcem prawej dłoni i uśmiechnął się nazbyt słodko. Tak bardzo, że aż się go przeraziłem. Zdecydowanie, on też potrafił być straszny. - Czego oczy nie widziały, to was nie zaboli, a teraz idziemy na obiad, bo umieram z głodu. Raz, raz, nie myślcie sobie, że będę na was czekać!

***

Nasza zespołowa mama, to znaczy, Jin hyung, tego dnia postanowił się zbuntować, twierdząc, że nie będzie gotować, ponieważ chce spróbować tutejszych potraw. W sumie szkoda, bo jego kuchnia zawsze była u mnie na drugim miejscu, zaraz po domowym jedzeniu, ale skoro już zaciągnął nas do hotelowej restauracji, to dlaczego by nie skorzystać?

Jak zwykle wynalazł coś, co zaspokoiło nasze ogromne apetyty. Jedzonko było tutaj naprawdę pyszne, poza tym miło spędziliśmy razem czas. Nawet Yoongi się trochę rozchmurzył i choć na chwilę zapomniał o jego wojnie z Taetae. Ach, no tak, i udało nam się w końcu wyciągnąć z nich, co się tam wydarzyło. No cóż... Pocieszał mnie jedynie fakt, że to oni będą płacić za te wszystkie szkody i mój portfel na tym nie ucierpi. Przecież to tylko nowe lustro, materac, lampka, budzik i kilka innych, nieznaczących przedmiotów.

- O właśnie, i co, znaleźliście coś fajnego? - rzuciłem w stronę maknae i lidera siedzących naprzeciwko, kiedy przypomniałem sobie, że wyszli wcześniej w poszukiwaniu pamiątek.

- No pewnie, że tak! - Jungkook od razu się ożywił.

Namjoon westchnął ciężko i przewróci oczami, zupełnie tak, jakby im również przydarzyło się coś nieciekawego. Posłałem mu pytające spojrzenie.

- Nachodziliśmy się tyle, że chyba wystarczy na przyszły tydzień - wyjaśnił ze zbolałym wyrazem twarzy. Cóż, w takim razie chyba nie ucieszy go wycieczka, jaką zaplanowaliśmy na wieczór. - Zrobił sobie ze mnie torbę bagażową i musiałem nosić te wszystkie rzeczy, jakie kupił. - Trącił go lekko, na co ten niewinnie się uśmiechnął. - Poza tym, młody co chwile znikał mi z oczu i musiałem go szukać. W pewnym momencie nie mogłem go znaleźć, później mało co się nie rozpła...

- Starczy, Namjoonnie hyung - przerwał mu Jeon i zakrył usta chłopaka dłonią, wyraźnie zażenowany.

Początkowo się roześmiałem, ale zaraz skarciłem najmłodszego za to, że jest taki nieodpowiedzialny.

- Przepraszam, już będę grzeczny. - Zrobił typową dla siebie minę zbitego pieska, wydymając dolną wargę i policzki. Oczywistym było, że nie zrobił sobie nic z mojej uwagi, ponieważ nigdy nie chciał mnie słuchać i potwierdziło to roześmiane spojrzenie, jakim nas obdarzył.

- Kupiłeś mi coś, Kookie? - Tae oparł łokcie o blat stołu, swoją głowę usadawiając na zwróconych ku górze dłoniach. To było raczej pytanie retoryczne, ponieważ maknae zawsze obdarzał go jakimiś drobnymi prezentami, o które - nie ukrywam - bywałem zazdrosny.

- O właśnie! Przypomniałeś mi. Dla każdego z was coś mam - odpowiedział, zastanawiając się przez moment. - Ale wszystko zostało w pokoju, więc dostaniecie to później.

- Nie każ mi czekać! - zawył płaczliwie i przerwał jedzenie, zajmując miejsce obok niego. - Wiesz, że tego nie lubię. Zrobiłeś to specjalnie, ty sadysto!

- To ty zacząłeś temat. Wolałeś, żebym cię okłamał?

- No nie, ale... - zawiesił się na chwilę, opuszczając bezwiednie ramiona. - Powiedz chociaż, co to!

- Chyba tyle mogę zrobić. - Zachichotał, widząc, że Tae od razu się rozpogodził. - Pamiętasz, jak ostatnio Hobi hyung niechcący zniszczył twojego ulubionego pluszaka?

Wspomniany chłopak od razu spuścił głowę, pod wpływem morderczego wzroku Kima. To był przecież czysty przypadek, wrzucić maskotkę do pralki.

Aż sam zmarkotniałem, na wspomnienie świętej pamięci zabawki. Nasz Taehyungie był z nią mocno związany i ciężko mu było później bez niej zasnąć, więc nie raz wpakowywał się nam do łóżek, bo, jak twierdził, „nie miał się do czego poprzytulać”.

- Oczywiście, że tak - mruknął mściwie, jakby miał już w głowie ułożony plan zemsty. Maknae uśmiechnął się do chłopaka znacząco, co on natychmiast zrozumiał i rzucił się na niego, obejmując mocno. - O mój boże, Jungkook! Mówisz serio? Te dwa miesiące, od kiedy straciłem Pana Misia, były najgorszymi w moim życiu - wyznał, jeszcze mocniej zaciskając ręce wokół jego klatki piersiowej. Musiało mu być niewygodnie, ponieważ nadal siedzieliśmy przy stole i nie mieliśmy zbyt wiele przestrzeni osobistej.

- Już nie przesadzaj - wtrącił Hoseok, zapewne czując się nieco dotkniętym.

Jeszcze nigdy nie widziałem, aby Taehyung był bardziej wściekły, rozkrzyczany i smutny, niż tamtego dnia. Hobi też czuł się okropnie, podejrzewam nawet, że gorzej niż Taetae.

- Dziękuję - dodał jeszcze wokalista, wtulając twarz w jego biały t-shirt. Czy on nie kleił się do niego trochę zbyt długo?

Stop, Park Jimin.

Znowu jesteś zazdrosny.

- A ja co dostanę? - Postanowiłem wtargnąć między nich. Jak nie fizycznie, to słownie. Jeon uśmiechnął się złośliwie, odsuwając nieco od nadal duszącego go przyjaciela.

- Dla ciebie nic nie ma, hyung - oznajmił perfidnie i wystawił język w moją stronę.

Udałem smutnego, choć naprawdę poczułem niewielkie ukłucie w klatce piersiowej, pomimo, iż wiedziałem, że nie mówił serio.

Chyba.

Byłem przekonany, że zaraz doda coś w stylu „Żartowałem, Jiminnie, nie zapomniałem o tobie!”, ale nic takiego nie nastąpiło.

Auć.

- Zbieramy się już? - zamiast tego głos zabrał Jin, widząc, że wszyscy skończyliśmy jeść. Miał dobry humor, bo wreszcie napełnił swój wiecznie głodny brzuch.

- Lepiej już idźmy, bo przed nami długa droga - oznajmił Hoseok i wstał. Widząc zbliżającą się do nas kelnerkę, skinął głową, dziękując przy tym.

- O nieeeee - jęknął Namjoon. No tak, wspominał przecież, że bolą go nogi. A to peszek.

- Komu w drogę, temu czas - skomentowałem, poprawiając swoje włosy. Chwilę później wyszliśmy z budynku i razem z Hoseokiem idąc na przodzie, wyznaczaliśmy kierunek całej reszcie.

- J-Hobi hyuung, jesteś zły? - usłyszałem za sobą i nim zdążyłem się odwrócić, dobiegł do nas Tae. Jung pokręcił przecząco głową i oboje rozpoczęli zaciętą rozmowę na temat „krokodyla”, jakiego wcześniej napotkaliśmy, więc stwierdziłem, że lepiej będzie się nie wtrącać i przeszedłem na tyły. Zastałem tam wlokącego się powoli Jeongguka, który uważnie obserwował każdego po kolei, uśmiechając się przy tym pod nosem.

- Co tam? - zagadnąłem i zrównałem z nim swoje tempo. Popatrzył na mnie przelotnie i zaraz znów wbił spojrzenie w przestrzeń przed sobą.

Było tak gorąco, a przecież powoli robił się wieczór. Nie mógłbym wytrzymać na co dzień w takim miejscu, ale na wakacje nadawało się ono idealnie.

- Idę - odparł głupio.

Ten dzieciak zaczynał mnie irytować.

- No tak, widzę - mruknąłem i podniosłem z ziemi szaro-niebieski kamyk, podrzucając go kilkakrotnie w dłoni.

Coś nam nie wyszła ta rozmowa, huh.

Stwierdziłem, że lepiej będzie, jeśli zrezygnuję z podejmowania się kolejnego tematu, więc całą swoją uwagę poświęciłem niewielkiemu odłamkowi skalnemu. Tak, to zdecydowanie było mniej przejmującym zajęciem, niż rozmowa z maknae... A przynajmniej na ten moment.

- Hyung, ty tak serio? - Jungkook przekręcił głowę na prawo, wychylając się nieznacznie do przodu.

Na początku nie załapałem, o co mu chodzi, więc uniosłem pytająco brew.

- Ach, naprawdę... - westchnął i się roześmiał. - Przejąłeś się tym, co ci powiedziałem?

Okej, trochę mnie wcięło.

- No wieesz... - przeciągnąłem i zerknąłem na chłopaka. Chyba miał ze mnie niezły ubaw. - Nie schlebiaj sobie! Przecież wiedziałem, że nie zapomnisz o swoim ulubionym hyungu.

- Jasne, jasne - rzucił ironicznie i odmierzył mi cios w ramię. Złapałem się za obolałe miejsce.

Nie, obolałe to złe słowo. Poczułem się, jakby ktoś oparzył mnie w tamtym miejscu. Ale to było fajne uczucie. Dziwnie fajne.

- Dostaniesz to później, okej? - Ściszył głos tak, abym tylko ja mógł go usłyszeć i nieco się przysunął. - Jak będziemy sami.

Sami.

- Mhm.

Zrobiło mi się ciepło, a raczej cieplej, bo słońce i tak mocno przygrzewało. I niezręcznie też, dlatego wpadłem na genialny pomysł, jak rozluźnić sytuację.

Zerknąłem na kamyczek, który od dłuższego czasu trzymałem w dłoni, a potem przesunąłem spojrzenie na idących przed nami hyungów. Niewiele myśląc, wycelowałem w tego z miętową czupryną, trafiając idealnie w sam środek.

- Park Jimin - zaczął, nawet nie odwracając się, aby sprawdzić, kim jest sprawca. - Park Jimin, nie żyjesz.

Już wiedziałem, co zamierza zrobić, dlatego jako pierwszy zerwałem się do biegu.

- Znowu zaczynacie? - krzyknął za mną lider, ale nie zdołałem mu odpowiedzieć. Yoongi także, ponieważ zbyt bardzo zaangażował się w to, aby skopać mi tyłek.

Minęło kilka minut, a gonitwa wydawała się nie mieć końca. Kilkakrotnie wyminęliśmy chłopaków, wpadając przy tym na obcych ludzi. Dodatkową motywacją do biegu był palący w stopy piasek. Nie miałem na sobie butów, a ciężko było tu ustać chwilę dłużej, dlatego ciągle byłem w ruchu.

Do pewnego momentu.

- I co? - zawołałem w stronę Mina, kątem oka widząc, że dosłownie siedzi mi na ogonie. - Mówiłem ci, że ze mną nie...

W następnej chwili wyciągałem piasek i kamyki ze swoich ust. Gdybym tylko patrzył pod nogi, nie leżałbym teraz plackiem na środku plaży ze zgrzytającym między zębami piachem.

- Coś mówiłeś?

Yoongi stanął nade mną, przybierając apodyktyczną postawę. Musiałem zmrużyć oczy, ponieważ słońce znajdowało się centralnie za chłopakiem i ledwo mogłem go dostrzec, o całej reszcie już nie wspominając.

Uśmiechnął się bezczelnie, unosząc jeden kącik ust do góry. Chyba trochę się rozpędził, a ja miałem zamiar zgasić ten jego entuzjazm.

- Patrz, hyung, wreszcie jesteś ode mnie wyższy! - zaśmiałem się, czego natychmiast pożałowałem, kiedy jego stopa znalazła miejsce na moim brzuchu.

- Milcz - syknął. Złapał jedną pięść w dłoń i pstryknął palcami, przechylając głowę na lewo. Wyglądał jak psychopata. - A teraz cię skrzywdzę.

- Tylko nie w twarz - zdołałem szepnąć i zanim poczułem ciężar jego ciała na swoim, zakryłem się rękoma.

Wyczuwam dużo siniaków. W trakcie jego bolesnego ataku na moją osobę, zanosiłem się chichotem i urwanymi krzykami, nie bardzo wiedząc, co się dzieje.

- Jiminnie hyung! - zawołał biegnący w naszą stronę Jungkook. Ciągnął za sobą Taehyunga, a ja już wiedziałem, co mają zamiar zrobić.

To się nie skończy dobrze.

Od razu skoczyli na leżącego na mnie Yoongiego, przez co poczułem jeszcze większy ciężar. Nie zdążyłem się nawet obejrzeć, a dołączyła do nich cała reszta, przez co powietrze zaczęło gwałtownie ulatywać z moich płuc.

- Ludzka kanapka! - zawołał uradowany Tae, uciskany przez łokieć Jina na swojej głowie. Mimo to uśmiech nie schodził mu z twarzy.

Ludzie omijali nas szerokim łukiem, wymieniając ze sobą porozumiewawcze spojrzenia. To przecież zupełnie normalne, widzieć, jak grupa osób morduje swojego przyjaciela z zespołu.

Tak swoją drogą, to brakuje mi tlenu.

- Chyba żebro mi poszło - powiedziałem w pewnym momencie, czując piekielny ucisk... Wszędzie. Ktoś się zaśmiał, a ja mimowolnie zrobiłem to samo, pomimo tego, że jedynym, co mogłem robić w tamtym momencie, było mruganie. Bo nawet oddychanie przychodziło ciężko.

- Tylko jedno? - odezwał się Suga, próbując wbić rękę jeszcze mocniej w mój brzuch. Stęknąłem, a on tylko uśmiechnął się złowieszczo. - Szkoda.

Życie jest piękne.

                         

Aa, przepraszam! Chciałam skończyć pisać ten rozdział już dwa tygodnie temu, ale naprawdę nie mogłam przez to przebrnąć. Za to wyszedł mi o wiele dłuższy, niż się spodziewałam, i musiałam go nieco skrócić.

Co prawda miałam wrzucić to dopiero w ciągu dnia, a nie teraz, ale doszłam do wniosku, że mogę nie znaleźć na to czasu, dlatego wyszło, jak wyszło. Jestem świadoma wielu błędów, ale to przez to, że skończyłam pisać ledwo kilka godzin temu i jeszcze większości z nich nie wyłapałam. Przepraszam. ｡ﾟヽ(ﾟ´Д｀)ﾉﾟ｡

Meh, myślałam, że wyjdzie choć trochę lepiej. Najfajniej pisze mi się te sprzeczki pomiędzy Jiminem a Yoongim i myślę, że ten fragment wyszedł całkiem dobrze. XD

Co tam jeszcze... Wybacz, Dougie, ale musiałam przenieść ten JiKookowy fragment do kolejnego rozdziału, ale za to tutaj jest go trochę więcej, niż miało być. Mam nadzieję, że następna część odkupi moje winy i raczej zaspokoi wasze JiKookowe serduszka. (●♡∀♡)

Ach, rozpisałam się (jak zwykle, eh).

No to ja przy okazji życzę Wam wesołych świąt, bo następnym razem zobaczymy się już po nich. *ekhem, zapraszam w ostatni dzień marca, ekhem*

Pozdrawiam, Malffu xx