Just laugh with me.

Gatunek: yaoi, romans, fluff

Pairing: JiKook (Jimin x Jungkook)

Ostrzeżenia: brak

Z dedykacją dla Kamili - mojego najlepszego recenzenta i pomysłodawcy, który od 10 lat na co dzień musi się ze mną użerać.

Kocham Cię, pokemonie. ♥

PS. I nie narzekaj mi już na brak miłości z mojej strony, co?

- Dobra robota, chłopaki. Na dziś już wystarczy.

Salę wypełniają głośne okrzyki radości. Przez cały tydzień ciężko pracowaliśmy i dzięki temu kończymy dzisiaj dużo wcześniej niż zazwyczaj, dlatego ja również daję po sobie poznać mój dobry humor. Każdy z nas jest uśmiechnięty i zbiera się do wyjścia, Suga i V czekają już przed budynkiem. Spoglądam na Kookie'ego i kąciki moich ust automatycznie się unoszą, jest cały rozpromieniony i aż tryska energią rozmawiając z Jinem. Nawet ślepy z kilometra zauważyłby, jak bardzo się cieszy.

W końcu to ten dzień.

Jego dzień.

1 września.

Chciałbym, aby już zawsze wyglądał tak jak teraz. Wesoły i uśmiechnięty, zupełnie jak podczas naszego pierwszego spotkania. Zachowywał się wtedy tak niewinnie i nieśmiało... Już na początku przykuł moją uwagę i sprawił, że przez te trzy lata nie byłem w stanie popatrzeć na kogoś innego w ten sposób.

- Jimin, idziesz? - woła maknae, wyrywając mnie z transu. Kiwam głową, zbieram swoje rzeczy i dołączam do reszty.

Wakacyjne słońce nadal nie ustępuje. Na dworze jest naprawdę ciepło mimo, iż rano padał deszcz. Bałem się, że przez to cały dzień będzie taki brzydki i będę musiał zrezygnować z moich planów, a przecież mieliśmy skończyć dziś wcześniej. Na szczęście mile sprzyjającej pogodzie towarzyszy także większa ilość wolnego czasu, jakim wszyscy dysponujemy.

Teraz jednak liczy się tylko jedna osoba.

- Hej, Jungkookie, masz jakieś plany na dzisiejsze popołudnie? - pyta go Namjoon, obejmując ramieniem. Prowadzi chłopaka w stronę auta z uśmiechem, a cała reszta podąża za nimi.

Wszyscy dali mu już prezenty i rano, kiedy weszliśmy do studia, odśpiewali i odtańczyli przed nim piękne „Sto lat”. Przyznam, że trochę głupio mi było stać z boku z pustymi rękoma, jednak cierpliwie czekałem do południa.

Do teraz.

- Owszem, ma - odpowiadam i wpycham się pomiędzy nich dwóch. Szczerzę się przy tym do RapMona, a ten tylko wzdycha, kręci głową i wsiada do auta.

Chociaż to tak wygląda, wcale nie jestem zazdrosny. Naprawdę. Wszyscy trzymamy się ze sobą blisko i mamy do siebie pełne zaufanie, a poza tym... Kto okazałby się na tyle śmiały, aby odbić mi chłopaka?

- Myślałem, że wychodzimy później, ChimChim. - Czarnowłosy spogląda na mnie rozbawionym wzrokiem.

- Ale teraz mamy więcej czasu. Chyba nie zaplanowałeś nic innego, prawda?

- Nie, nie zaplanowałem. - Uśmiecha się i już chce wsiadać do auta, ale ciągnę go w swoją stronę.

- Ile mamy na was czekać? - krzyczy zza kierownicy Jin, odpychając od siebie V, który jak zwykle uprzykrza mu życie.

- Jedźcie bez nas - rzucam i od razu czuję na sobie zdziwiony wzrok Kookie'ego. - Spokojnej drogi - dodaję i zamykam drzwi, ciągnąc go w przeciwną stronę. - Masz może ochotę na pizzę?

Brzmi zbyt banalnie jak na urodziny, ale on kocha pizzę. Naprawdę.

- Zawsze.

Mówiłem, punkt dla mnie.

Chwilę później jesteśmy już w moim domu. Maknae zajmuje swoje ulubione miejsce w fotelu obok okna, a ja podchodzę do niego od tyłu i obejmuję, kładąc mu na ramieniu głowę.

- Coś do picia? - proponuję. - Może chcesz herbaty albo soku?

- Niech będzie sok - odpowiada lekko speszony. Zawsze reaguje tak samo, a mnie ciągle podoba się to w takim samym stopniu. - Najlepiej z lodówki - szybko dodaje.

Widzę kątem oka, jak się rumieni. Jest przy tym bardziej uroczy, niż zwykle. Nie mam zamiaru się odsuwać, więc tylko odwracam głowę bardziej w jego stronę.

- Nie idziesz zamówić pizzy?

- Niezła próba spławienia mnie - stwierdzam i wstaję. - Tym razem ci się udało.

Pięć minut później wracam z dwoma szklankami w rękach. Stawiam jedną przed Kookiem, a z drugiej sam upijam łyk i na niego patrzę. Rozgląda się ciekawsko po mieszkaniu, jakby był tutaj pierwszy raz.

- Coś nie tak? - pytam, przekręcając głowę na prawo.

- Hm? - Zerka w moją stronę. - Wszystko w porządku. Kiedy dostanę swój prezent, hyung? - Robi pytającą minę, a zaraz potem układa usta w dzióbek i wygląda tak uroczo, że niemal tracę kontrolę i go całuję.

Tymczasem przysuwam się na odległość kilku centymetrów od jego twarzy. Kookie patrzy na mnie spod przymkniętego oka, jakby oczekiwał jakiegoś ruchu, ale ja nadal pozostaję w tej samej pozycji. Z takim wyrazem twarzy zaczyna się do mnie przysuwać, jednak ja szybko hamuję jego entuzjazm i przyciskam mu do ust swoją dłoń.

Pierwszy raz od dawna jest tak śmiały. To w sumie całkiem zabawne i z drugiej strony smutne, a zwłaszcza ta jego mina zbitego psa.

- Czy ja właśnie dostałem kosza? - Patrzy na mnie smutnymi oczami, w których dostrzegam iskierki rozbawienia, i wydyma dolną wargę jak małe dziecko, któremu ktoś odebrał zabawkę.

- Mam wrażenie, że ostatnio zrobiłeś się strasznie niecierpliwy - odpowiadam wymijająco i czochram jego czarne, przydługie już włosy. Przez głowę przemyka mi myśl, że powinien je trochę podciąć, bo zaczynają wchodzić mu do oczu.

Wyraz twarzy czarnookiego momentalnie łagodnieje i znowu wkracza na nią piękny i słoneczny uśmiech.

Niedługo potem rozbrzmiewa dzwonek i idę odebrać zamówienie. Płacę należytą kwotę i wracam do Jungkooka z dużym pudełkiem, po czym oboje zabieramy się za jedzenie.

Jestem pewien, że gdyby ktoś zaproponowałby mu dożywotni zapas pizzy na obiad w zamian za mieszkanie, zgodziłby się od razu. I pomimo to za każdym razem kiedy go przytulam albo choćby dotykam, wydaje się być naprawdę drobny. Dlaczego świat jest taki niesprawiedliwy?

- Dziękuję - mówi, gdy kończy jeść i opiera się na fotelu. - Która godzina?

- Jest późno - mruczę, spoglądając na zegarek. Szybko zbieram talerze i szklanki, zostawiam je w kuchni i wyglądam przez okno. Zrobiło się trochę chłodniej, a słońce nie jest już tak wysoko jak wcześniej. - Załóż bluzę, bo będzie ci zimno - zwracam się do niego, zupełnie jak nadopiekuńcza mama. Ktoś musi się nim opiekować, bo sam zapewne zgubiłby się we własnym mieście.

- Nie chcę - protestuje. - Wcale nie jest tak zimno.

Patrzę na niego spod byka.

- Ale później będzie. - Podaję chłopakowi ciuch, a ten niechętnie go wkłada. On naprawdę zachowuje się jak sześciolatek! Chyba każe dziecko robiło na przekór swoim rodzicom, ale zazwyczaj wyrastało z tego po kilku latach, ale on... On chyba nigdy nie dorośnie. Kręcę ze śmiechem głową. - Ostatnio mówiłeś tak samo, a skończyło się na tym, że siedziałeś w domu przez tydzień, i to z gorączką.

Mruczy coś pod nosem. Zapewne skarży się samemu sobie, jaki to ja nie jestem okrutny.

- Gdzie tak właściwie idziemy? Nic mi nie powiedziałeś. - Przeciska głowę przez czarny kołnierz bluzy, po czym podchodzi do drzwi. - Pójdziemy pieszo? Daleko? Powiedz hyung, czy...

- Ależ ty jesteś ciekawski - przerywam mu głośnym westchnieniem i nagle sobie o czymś przypominam. Szybko znikam za drzwiami sypialni, grzebię w szafie i zaraz jestem z powrotem obok Kookie'ego, trzymając w dłoniach dwie maski i czapkę.

- Co to jest? - Wybucha śmiechem. Podaję mu maskę lisa i każę ją założyć. Jest ładna i należycie zasłania całą twarz, ach, i idealnie do niego pasuje. - Po co? Co ty knujesz, Jimin?

- Chociaż raz się ze mną nie kłóć, proszę. - Sam zakładam na głowę puchatą, czarnobiałą czapkę z uszami pandy - po jej bokach zwisają drugie „uszy” sięgające do ramion. Na mojej twarzy również znajduje się maska, ale ta zakrywa jedynie jej dolną połowę i jest czarna. Zarzucam na plecy bluzę, sprawdzam, czy wszystko mam i palcami zaczesuję grzywkę na oczy. - Jesteś gotowy?

Kiedy na niego spoglądam, ten niemalże pokłada się ze śmiechu. Opieram rękę na biodrze i czekam, aż się uspokoi, ale zaraz sam do niego dołączam i teraz oboje się śmiejemy. Muszę przyznać, że w tej masce wygląda niesamowicie uroczo i pomimo, że nie widać mu twarzy, jest czarujący. Zerkam w lustro i trochę załamuję się tym, jak wyglądam, ale czego nie robi się dla miłości? To naprawdę duże poświęcenie i chociaż nikt mnie nie pozna - a przynajmniej takie są plany - mam nadzieję, że zapamięta sobie to, jak wiele dla niego robię.

- Niewygodnie mi w tym - mówi przez śmiech.

Czasami zastanawiam się nad tym jak to możliwe, że nie ma takiego dnia, w którym on się nie uśmiechnie. Zawsze gdy jesteśmy sami albo z całą resztą, nie ważne w jakiej sytuacji, znajdzie sobie jakiś pretekst do śmiechu i między innymi za to go kocham... Bo pokazał mi naprawdę wiele. Dzięki niemu zacząłem doceniać to, co mam.

Sprawił, że zacząłem żyć.

- Chyba nie chcesz, żeby ktoś cię poznał, więc nie marudź - mruczę pod nosem i otwieram drzwi od domu. Pokazuję gestem, aby wyszedł pierwszy i przy okazji poprawiam jego włosy, odgarniając niesforne kosmyki wpadające mu do oczu.

- Ty za to wyglądasz naprawdę uroczo, hyung - mówi rozczulająco i szybko całuje mnie w policzek, po czym wybiega z mieszkania. Zachował się tak niespodziewanie, że przez chwilę zastanawiam się, czy to nie po prostu moja wyobraźnia, jednak brak obecności maknae i mój rozpalony policzek mówią same za siebie. Uśmiecham się pod nosem i przekręcam kluczyk w drzwiach, szukając młodego na podwórku.

- Jungkookie, gdzie jesteś? Mamy mało czasu - mówię, patrząc na zegarek. - Jeżeli się nie pośpieszymy to nici z wycieczki.

- Tutaj. - Wychodzi zza ogromnego drzewa i zaraz jest obok mnie. - Czuję się trochę głupio, ale z drugiej strony jest naprawdę fajnie.

Wewnątrz mnie rozpala się mały płomyk, gdy słyszę jego słowa.

Idziemy główną ulicą i mijamy tłumy ludzi. Dzieci wytykają nas palcami i się śmieją, dorośli patrzą jak na największych głupków w mieście, a nastolatkowie mijają z dziwnym i nieokreślonym wyrazem twarzy. Zaraz prowadzę go w boczną ulicę i kroczymy wśród zaniedbanych bloków, trafiając na niewielki las. To wydaje się być najkrótsza droga.

- Naprawdę się cieszę - ciągnie dalej. - Między innymi z tego, że teraz tu z tobą jestem. I z tego, jak wygląda moje życie. To niesamowite, bo tak naprawdę mam wszystko, o czym tylko kiedyś mogłem marzyć. Każdy dzień jest coraz piękniejszy, nie sądzisz? I prawdę mówiąc nie wiem, czego mógłbym sobie jeszcze życzyć. Spełniłem swoje największe marzenie z dzieciństwa, mam najlepszych przyjaciół na świecie... I najważniejsze, że mam ciebie.

Tak bardzo cieszę się, że moja twarz jest teraz skutecznie ukryta, ale pomimo to spuszczam lekko głowę i poprawiam czapkę, naciągając ją na uszy. Nie mijamy nikogo, las jest cichy, spokojny i pusty. Po raz pierwszy od naprawdę dawna Jungkook sprawił, że nie wiem co mu odpowiedzieć. Chciałbym na chwilę zniknąć.

- Dziękuję. - Mój głos jest tak cichy, że sam ledwie go słyszę.

W zamian odpowiedzi czuję dotyk jego dłoni na swojej. Całe moje ciało przechodzą ciarki i lekko się wzdrygam, próbując nie zwariować przez to, jak przyjemnie jest ciepły. Chwilę później splata nasze palce i dalej idziemy w ciszy, a ja cały czas się uśmiecham będąc pewnym, że on robi to samo.

***

Na miejscu jesteśmy w ciągu kolejnych piętnastu minut. Kiedy przed nami ukazuje się ogromny dworzec kolejowy, Jungkook wygląda na zaskoczonego, ale to dobrze bo mam pewność, że niczego się nie domyśla. Czeka na nim już spora grupa ludzi i zaczynam mieć wątpliwości co do tego, czy aby na pewno nikt nas nie pozna, ale szybko o tym zapominam, ponieważ jedyną reakcją na naszą obecność są stłumione chichoty i pomruki zażenowania.

Mogę zatem odetchnąć z ulgą i to też robię, ale mój spokój nie trwa długo. Gdy słyszę konduktora ogłaszającego, że  n a s z  pociąg odjeżdża, zrywam się natychmiastowo z miejsca i ciągnę za sobą Kooka. Ten o mało co nie ląduje twarzą na kamiennym bruku, ale udaje mu się złapać równowagę oraz dotrzymać mi kroku o nic nawet nie pytając. Jestem mu za to ogromnie wdzięczny, bo nie zadaje teraz niepotrzebnych pytań, których ma zapewne całkiem sporo. Najprawdopodobniej czeka, aż w spokoju usiądziemy w przedziale i znajdzie odpowiedni moment, ponieważ ten z pewnością taki nie jest.

Zdyszani wskakujemy do wagonu, a ja uświadamiam sobie, jak komicznie musi to wyglądać: dwóch chłopaków, dokładniej rzecz biorąc panda i lis, zmęczeni jak po maratońskim biegu (co z niewielkim stopniu jest prawdą, bo trzy perony w niecałą minutę to niezły wynik) leżą pomiędzy pociągowymi przedziałami trzymając się za ręce.

Kiedy dociera do mnie, że przez całą tą gonitwę żaden z nas się nie puścił, automatycznie na mojej twarzy pojawia się uśmiech i zaciskam dłoń jeszcze mocniej.

- To też było fajne. - Odwraca głowę w moją stronę, więc ja również to robię i chociaż tego nie widać, oboje się uśmiechamy.

Wstaję z podłogi i chcę wejść do przedziału, ale wpadam na jakiegoś wysokiego mężczyznę. Okazuje się, że to ten sam konduktor którego widziałem wcześniej i robi mi się głupio kiedy dochodzę do wniosku, że razem z Kookiem bez słowa przeprosin go stratowaliśmy. Spuszczam głowę, mruczę ciche „przepraszam” i jak najszybciej ciągnę młodego za sobą w poszukiwaniu pustego przedziału. Za nami słyszę jeszcze głośne odchrząknięcie i mam wrażenie, że mężczyzna chciał mi przez to dobitnie przekazać, jak wielkim jestem głupkiem.

- Tutaj, ChimChim.

Odwracam się i widzę znikającą za ścianą sylwetkę Kooka. Wchodzę do niewielkiego pomieszczenia, zamykam za sobą na wpół szklane drzwi i zarzucam zasłony na szyby tak, aby nikt nas nie widział, po czym z ulgą ściągam tę upierdliwą czapkę oraz maskę. Siadam w kącie, opierając się na ścianie oraz miękkim fotelu i patrzę przez okno. Minęło całkiem sporo czasu przez to niewielkie zamieszanie, bo wyjeżdżamy już z miasta i teraz otaczają nas tylko pola oraz drzewa.

- Gdzie mnie zabierasz? - pyta w końcu. Wiedziałem, że nie wytrzyma i zaraz zasypie mnie pytaniami.

- Niespodzianka. - Skinieniem głowy pokazuję mu, aby usiadł obok mnie, jednak ten to ignoruje i kładzie się na całej długości fotela, układając głowę na moich kolanach. - Już możesz zdjąć tą maskę. Minie trochę czasu, zanim dotrzemy na miejsce - zauważam, przesuwając powoli palcem wzdłuż zdobionej, plastikowej powierzchni.

- Nie chcę. Podoba mi się - mówi z ledwo widocznym uśmiechem, a ja tylko bezradnie wzdycham i kładę mu rękę na torsie.

Mija zaledwie pół godziny, a maknae zasypia mi na nogach, przytulając się do mojej ręki. Delikatnie, aby go nie obudzić, ściągam z jego twarzy maskę, głównie ze względu na to by było mu wygodniej, ale sam też chcę widzieć go gdy śpi. Prawy kącik moich ust unosi się ku górze i po raz kolejny dzisiaj odgarniam mu włosy z oczu, potem jeszcze przez jakiś czas głaszcząc po głowie.

Z chwilą wahania, pewnym tego, że śpi, zawisam nad nim na kika sekund i całuję w czoło.

Nagle obraca się na prawy bok, przez co odskakuję jak oparzony. Na szczęście się nie budzi, więc opieram ze spokojem głowę o szybę i czuję, jak kurczowo zaciska swoje drobne łapki na mojej.

Zaczynam myśleć. Wszystko, co obecnie przemyka mi przez głowę jest porównywalne do poziomu zakochanej po raz pierwszy nastolatki i strasznie mnie to przytłacza, ale im bardziej daję ponieść się wyobraźni, tym mniej potrafię przestać.

Jestem farciarzem. Cholernym farciarzem, który nie jest jeszcze w stanie pojąć tego, jak wielkie ma szczęście. Żyję w strachu, że moje dobre życie się skończy i z dnia na dzień zostanę sam pośród tego wszystkiego.

Kiedy wyobrażam sobie, że może nadejść dzień w którym jego zabraknie, bicie mojego serca automatycznie przyśpiesza i mocno zaciskam powieki, jakby to miało odgrodzić mnie od tych nieprzyjemnych, odległych myśli.

Stukam czołem o szybę, bo zachowuję się jak szesnastolatka z głupiego programu telewizyjnego. Wiem, że mnie nie zostawi, a ja nie zostawię jego, bo nie potrafię. Nie chcę obudzić się pewnego dnia i wiedzieć, że on już nigdy nie zaśnie u mojego boku, że nie jest już mój. Osobiście dopilnuję, aby do tego nie doszło.

Chcę zatrzymać tę chwilę na zawsze, więc wyciągam telefon i robię zdjęcie śpiącemu Kookowi.

W tym momencie się podnosi, przeciera oczy i przeciągle ziewa, przez co wygląda jak mocno zaspany, mały kotek. Patrzy wymownie na mój telefon i zauważa wyszczerz malujący mi się na twarzy. Między nami nastaje cisza, a potem się na mnie rzuca.

- Znowu robiłeś mi zdjęcia jak spałem! - mówi z pretensją, praktycznie na mnie siedząc. Wyciąga ręce do telefonu, jednak mnie udaje się go skutecznie przed nim schronić, więc z satysfakcją wystawiam język. On natomiast kolejny raz pokazuje światu, jak wielkim dzieckiem jest, bo mróży złowieszczo oczy i delikatnie, raz po raz uderza pięściami w mój tors. - Masz ich za dużo. Czemu choć raz nie możemy zamienić się miejscami?

- Bo to ty jesteś większym śpiochem, proste. - Wzruszam ramionami. - Wiesz, możesz już ze mnie zejść, bo jest mi trochę niewygodnie.

- Ale mi jest. - Krzyżuje ręce na piersi i unosi nonszalancko głowę. - I co teraz?

Kilka krótkich sekund później nasze położenie całkowicie się zmienia. Maknae leży plecami na fotelu, a ja nad nim wiszę i podpieram się prawą ręką, znajdującą się obok jego głowy. Jest dzisiaj zbyt pewny siebie co do niego całkowicie nie pasuje, ale tak czy siak podoba mi się to. To zabawne, bo za każdym razem gdy próbuje mi się postawić, ja i tak wygrywam.

- No właśnie. I co teraz, Jungkookie?

Wyjątkowo długo utrzymujemy kontakt wzrokowy. Zazwyczaj wymięka po kilku sekundach i zanosi się śmiechem, ale w tym przypadku jedynie rozchyla kusząco usta i nic nie mówi. Wygląda, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie był pewny swoich słów, więc przez kolejne kilka chwil milczymy. Ciekawe jak potoczyłoby się to wszystko, gdyby nagle ktoś wszedł do przedziału i nas rozpoznał. To trochę straszne a zarazem szalone, ale nie zamierzam mu ustąpić, dlatego uśmiecham się półgębkiem i przeszywam go wyczekującym spojrzeniem.

- I co się tak cieszysz, głupi? - burka i stara się mnie odepchnąć, wydymając przy tym wargi. - Idź sobie... - Zerka na drzwi, a ja nie przesuwam się ani o milimetr. - Jesteś strasznie upierdliwy!

- Uczę się od najlepszych. - Poruszam zabawnie brwiami, na co on tylko przewraca oczami i wzdycha.

- Jimin - mówi nagle i znów rozchyla wargi, wlepiając we mnie swoje śliczne ślepka. Unosi delikatnie głowę i usta na wysokość mojego ucha, które teraz delikatnie drażni jego ciepły oddech.

Zaraz nie wytrzymam. Jeżeli będzie to kontynuował, a ja mu nie przerwę, z pewnością zapomnę o tym, gdzie się znajdujemy i przejdę do konkretów.

- Hmm? - mruczę.

- Muszę ci coś powiedzieć...

- Śmiało.

Oblizuję wargi.

- Ja chcę... - Wstrzymuje oddech i łapie mnie za koszulkę. Zagryzam usta. - Chce mi się siku. Pójdziesz ze mną?

Z zażenowania aż nie wiem, co powiedzieć. Od razu z niego schodzę i się prostuję, przykładając dłoń do czoła. Za sobą słyszę głośny śmiech Kooka i zaraz potem maknae wstaje oraz dotyka mojego ramienia, więc spoglądam na niego z dołu.

- Mówiłem serio - oznajmia i unosi dłoń do ust. Przez chwilę masuje się po policzku, co wygląda co najmniej zabawnie i na moją twarz wkrada się delikatny uśmiech, a potem pyta: - Gdzie moja maska?

- Leży sobie obok. - Wskazuję palcem przedmiot, który faktycznie znajduje się ledwie kilkanaście centymetrów od jego nóg. - Pomóc ci ją założyć?

- Jeszcze nie jest ze mną aż tak źle, poradzę sobie - odpowiada. Mimo to jednak, sam zakłada mi na głowę czapkę i poprawia grzywkę. Pff, to co najmniej nie fair.

- Co robisz?

Staje przy drzwiach i wychodzi na korytarz. Od razu robi się głośniej, bo jest tam otworzone okno, a my przecież nadal jedziemy pociągiem. Zdaje się, że powoli wkraczamy w teren zabudowany co tylko zaprzecza temu, że zbliżamy się do końca podróży. Nie jedziemy do żadnego większego miasta, bo nie wydaje mi się, aby było to dobrym pomysłem oraz miejscem na wypoczynek, zważając na naszą sytuację.

- Mówiłem ci, że muszę iść do toalety. - Wzrusza ramionami. - Nie pójdziesz ze mną? Znaczy, wiesz, mi to nie przeszkadza, ale to ty będziesz miał problem jak się zgubię albo ktoś mnie porwie... Ewentualnie mogę wejść nie w te drzwi co trzeba i wypaść z pociągu.

- Nie marudź już tak. - Podnoszę się i szybko łapię go za rękę, prowadząc po raz kolejny dzisiaj pomiędzy przedziałami. - Znowu naoglądałeś się zbyt wielu filmów przed snem, mam rację?

- Wcale nie.

Będąc u celu, opieram się o ścianę i podtrzymuję ręką żółtej poręczy, aby przypadkiem nie stracić równowagi i nie wylądować twarzą na podłodze. Czekając na niego, rozglądam się po pomieszczeniu i uchylam lekko maskę, ponieważ robi mi się gorąco. Mam wrażenie, że nie zdają sobie tutaj sprawy z istnienia tak wspaniałego wynalazku, jakim jest klimatyzacja. Idę o zakład, że nie tylko ja teraz umieram z gorąca, chociaż bardzo prawdopodobne, że to nasze wcześniejsze zbliżenie tak na mnie zadziałało.

Ładnie, ładnie. Kto by się spodziewał, że wszechmocny Park Jimin da się uwieść jakiemuś małolatowi. Ba, i to nie byle jakiemu... Wyjątkowemu.

Mojemu.

Zauważam w oddali obcą dziewczynę i nasze spojrzenia się krzyżują. Jest niska, wygląda na jakieś szesnaście lat, ma długie blond włosy i jest ubrana w fioletową koszulę oraz czarne jeansy. Chwilę mi się przygląda z przymróżonym okiem, po czym odwraca się do grupy ludzi, której wcześniej nie zauważyłem - to zwykła banda nastolatków, ale nie mija moment i wszystkie pary oczu kierują się w moją stronę. Szybko naciągam maskę z powrotem na twarz i pukam w drzwi, starając się nieco pośpieszyć chłopaka. Czuję bicie serca, które z pewnością zwiększyło swoje obroty i coraz bardziej nerwowo stukam o metalową, miejscami pordzewiała płytę.

- Co się tak gorączkujesz? - słyszę nagle. Oddycham z ulgą, widząc go obok siebie. - Czyżbyś już się za mną stęsknił?

- Przyjmijmy, że tak - rzucam i poprawiam czapkę.

Słyszę kroki, a nawet więcej - całe stado galopujące (bo biegiem się tego nazwać nie da) w naszą stronę. Kątem oka zauważam przedzierające się pomiędzy walizkami i torbami dziewczyny oraz chłopaków, którzy najwidoczniej zorientowali się, kim jesteśmy i planują nas dorwać tutaj, pod drzwiami od pociągowej toalety, w tych komicznych nakryciach głowy.

Jungkook nie jest głupi (a przynajmniej nie teraz) i domyśla się, o co chodzi, bo reaguje jako pierwszy. Tym razem to on zrywa się z miejsca i ciągnie mnie za sobą. Mam déjà vu i przed oczami od razu pojawia mi się nasz szaleńczy bieg sprzed kilku godzin - mimowolnie się uśmiecham, chociaż obecna sytuacja jest o wiele bardziej fatalna, niż wtedy. Jeżeli rozniosą się wieści, że niejaki Park Jimin i Jeon Jungkook hasają sobie beztrosko po pociągu to... To może się to skończyć co najmniej nie fajnie.

Gwałtownie wpadam na plecy maknae. Pcham go do przodu, jednak ten stoi i czyta dużą, żółtą tabliczkę wywieszoną na drzwiach.

- To wagon bagażowy - mówi i na mnie patrzy. - Wstęp tylko dla perso...

- Naprawdę będziesz się tym teraz przejmował? - przerywam mu i oglądam za siebie. Nikogo tam nie ma, ale z pewnością nie trzeba dużo czasu, aby ciekawscy się pojawili. W końcu jesteśmy w pociągu i to jadącym, nie ma tu zbyt wielu miejsc do ucieczki.

Szarpię za klamkę.

- Szlag, zamknięte - klnę pod nosem i zastanawiam się, co jeszcze można zrobić, ale widzę, jak chwilę później sama z siebie zaczyna się poruszać, więc uskakuję w bok ciągnąc Jungkooka za rękaw.

Wychodzi stamtąd dobrze znany mi konduktor, ale na nasze szczęście nie widzi tego, jak się chowamy. Nie fatyguje się również, aby z powrotem zamknąć drzwi więc dochodzę do wniosku, że są samozatrzaskowe i szybko rzucam się w ich stronę zanim się zamkną. Uśmiecham się znacząco do zmieszanego chłopaka i pokazuję mu, aby wszedł pierwszy. Kiedy na chwilę zatrzymuje się przed progiem, pcham go do środka i włażę zaraz za nim, pozwalając drzwiom zamknąć się za moimi plecami.

- No i fajnie - komentuję, przeciskając się pomiędzy skrzyniami, walizkami i innymi badziewiami. Kto tego tyle wozi? Rany, tutaj nie ma w ogóle miejsca.

- Fajnie... - powtarza bez entuzjazmu i idzie za mną, aż nie znajdujemy się w kącie z większą ilością wolnej przestrzeni. Jest jej na tyle dużo, aby pomieścić nas dwoje... I to właściwie tyle. Nad nami, pod nami, obok nas - wszędzie są bagaże.

- Nie podoba ci się?

- Nie! Nie o to chodzi. - Łapie się za kark, strącając przy tym jedną z toreb. - Ja po prostu... Jak później stąd wyjdziemy? A co, jeśli ktoś nas znajdzie? Może zostaniemy tutaj przez długi czas i będziemy głodować, aż w końcu...

- Przymknij się chociaż na chwilę. - Zakrywam mu usta dłonią, co jest nie lada wyzwaniem, ponieważ nasze ruchy są bardzo ograniczone. Dosłownie przylegamy do siebie ciałami, z tą różnicą, że za plecami Kookie'ego jest ściana i w razie czego nie ma możliwości, aby się wycofać. Mówiłem, że ze mną nie wygra.

Staję się na palcach by spojrzeć mu w oczy. Jest ode mnie wyższy o kilka centymetrów, ale i tak za każdym razem, gdy tylko nadarzy się okazja, dogryza mi z powodu mojego wzrostu. Wiem, że od zawsze w genach zapisane miał, aby mi dożywotnio uprzykrzać życie. Ale szczerze mówiąc, nie oddałbym tego za nic innego.

Unoszę lisią maskę wystarczająco wysoko, abym mógł zobaczyć jego twarz. Pomimo, że otacza nas ciemność, widzę, jak w oczach pojawiają mu się małe iskierki, a na policzki wkrada rumieniec.

- Masz coś przeciwko temu, aby spędzić tak noc? - pytam. Nasze usta dzielą zaledwie dwa centymetry. Czuję, jak jego ciepły oddech opatula moją twarz i przymykam na chwilę oczy, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Ja zgodziłbym się nawet na dwie.

Pociąg zwalnia i przechylam się do tyłu. Opieram łokieć o drewnianą skrzynkę i teraz on jest nade mną. Cholera, mam wrażenie, że to się zawsze tak kończy.

- Proszę?

Przewracam oczami. Teraz wydaje się być jeszcze wyższy, niż jest normalnie.

- Nie bądź zbyt pewny siebie. - Odpycham go i powracamy do poprzedniej pozycji. Tym razem jednak nie staram się dorównać mu wzrostem i nie staję na palcach. - Która godzina?

Spogląda na zegarek.

- Dochodzi szósta. Daleko jeszcze?

- Nie, już prawie jesteśmy.

***

- Wstawaj, śpiochu.

Naprawdę nie jestem w stanie pojąć tego, ile ten człowiek potrafi spać. Przecież nie tak dawno temu byliśmy w wagonie i tam po niespełna kilku minutach odpłynął mi na kolanach. Poza tym, przysnął dzisiaj w studiu podczas prób - ja przepraszam bardzo, ale co jest aż tak zajmującego, że nie śpi po nocach?

No tak... Pytam, jakbym nie wiedział. Pewnie czyta komiksy albo gra w gry, a później cały dzień narzeka, jaki to on nie jest zmęczony. Cały Kookie.

Dzisiaj jednak przebił samego siebie. Muszę mu chyba skombinować jakiś medal czy coś, bo zasnął na stojąco.

Tak, na stojąco. Zupełnie jak koń, i nie mam tu na myśli Hobiego.

- Przestań... - macha ręką, gdy zaczynam go szturchać. Głowę opiera o jakąś wysoką skrzynkę, a drugą dłonią na wpół świadomie trzyma się mojej bluzy.

- Masz zamiar spędzić tutaj kolejne kilka dni? Wiesz, że ja nie mam nic przeciwko...

Otwiera leniwie oczy i mruga kilkakrotnie.

- Już jesteśmy?

- Owszem.

Nagle słyszę głośny skrzyp i do dotychczas ciemnego wagonu wpada tysiące promieni słonecznych. Jesteśmy na tyle dobrze ukryci pomiędzy bagażami, że nas nie widać, więc mamy szansę się stąd szybko wymknąć. Nie będzie to trudnym wyzwaniem, bo tym razem otworzone zostały nie małe drzwiczki prowadzące do wagonów osobowych, ale te ogromne na pół bocznej ściany.

- Ocknij się, Panie Piękny, bo zaraz zbierze się tutaj całkiem sporo osób. - Tykam go palcem w brzuch i w miarę możliwości omijam, bo nadal panuje między nami niezły ścisk.

Słyszę, że za mną idzie, więc nawet się nie oglądam i nie mija minuta, a znajdujemy się ponownie na zewnątrz. Jechaliśmy naprawdę długo albo to mi się po prostu zdaje, bo z mojej perspektywy podróż minęła nudno i całkiem samotnie za sprawą śpiącego Kooka, dlatego przyjemnie jest wreszcie pooddychać świeżym powietrzem i rozprostować nogi. Jest tutaj o wiele chłodniej niż w środku i w końcu mogę odetchnąć z ulgą, bo w środku było naprawdę gorąco.

- Gdzie jesteśmy? - pyta, zeskakując ze stopnia. Przygryza usta i rozgląda się dookoła.

- Nie widać?

- No właśnie nie bardzo.

Tak właściwie to stoimy obok malutkiej stacji pociągowej, która znajduje się dokładnie po środku niczego. Jedyna oznaka cywilizacji, jaką można zauważyć, to droga prowadząca właśnie tutaj i kilka samochodów na parkingu obok. Cała reszta to niekończące się tory i las otaczający to ze wszystkich stron. Zastanawia mnie fakt, dlaczego tak wiele osób tutaj wysiada. Ostatnia stacja nie jest zbyt ciekawa, a jednak tego dnia chyba na niej najwięcej ludzi kończy swoją podróż.

- Musimy się stąd ruszyć, bo zaraz przyjdą po bagaże - zauważam i zmieniam kierunek.

- Poczekaj... Nie wiem nawet, dokąd mam iść. - Zrównuje ze mną tempo i posłusznie kieruje się tam, gdzie sam pójdę.

- Ale ja wiem i to wystarczy.

Przystaje na chwilę i podejrzliwie mi się przygląda.

- Czy ty chcesz mnie porwać, hyung?

- Nie bądź śmieszny - parskam i idziemy dalej. - Już to zrobiłem.

- Chyba zacznę się ciebie bać - stwierdza. Chociaż nie patrzę teraz na jego twarz to wiem, że się uśmiecha. - Robi się ciemno, jesteśmy na jakimś odludziu, a ty prowadzisz mnie do lasu, na dodatek twierdząc, że mnie porwałeś. Dzień jak co dzień, co nie?

Ściągam z głowy czapkę oraz maskę. On robi to samo i zostawiamy nasz „kamuflaż” pod drzewem przy budynku.

- Możesz być spokojny, nic ci nie zrobię. - Podnoszę głowę i patrzę mu w oczy. - Miałbym przerąbane u milionów fanek. Nie darowałyby mi, gdyby tylko się dowiedziały, że naszemu słodkiemu maknae stało się coś z mojej winy, nie?

Szturcham go w bok i się śmiejemy.

Sam bym sobie tego nie darował.

Dalej idziemy już w ciszy. Jedyne dźwięki, jakie docierają do naszych uszu, to szelest liści i pękające patyki pod ciężarem naszych stóp. Dookoła panuje półmrok, niebo jest bezchmurne, a migoczące na nim gwiazdy wraz z pełnym księżycem są naszym jedynym światłem i punktem odniesienia. Mijamy tylko drzewa; i nic więcej. Pomimo, że zrobiło się już całkiem chłodno, to jest naprawdę miło, a panująca cisza jest przyjemna i w żadnym stopniu nie niezręczna.

W pewnym momencie do tego wszystkiego dochodzi coś jeszcze. Z każdym krokiem narastający, kojący dla ucha i spokojny dźwięk, robi się coraz głośniejszy. Kiedy Jungkook uświadamia sobie, że to naprawdę szum morza, a nie jego wyobraźnia, szybko unosi głowę i jego mina jest na tyle zabawna, że mam ochotę parsknąć śmiechem. Pozostaję jednak cicho, ale jestem pewien, że przez jego głowę przemyka teraz naprawdę wiele teorii co do tego, gdzie idziemy, dlaczego i po co.

Przed nami ostatnia prosta. Odgłosy morza są już na tyle głośne i wyraźne, że nie ma wątpliwości co do tego, czy są prawdziwe.

Wchodzimy pod ogromną górę i od razu cała sceneria się zmienia. Jesteśmy w całkiem odległym miejscu od wszystkich innych, jakie dzisiaj mijaliśmy czy choćby widzieliśmy.

Chociaż wygląda to i brzmi jak scena z jakiegoś amerykańskiego, ckliwego romansu, to naprawdę jest tutaj pięknie.

- I co? - pytam tylko.

Maknae nawet mi nie odpowiada. Idzie przed siebie, ale zaraz się zatrzymuje, aby usiąść na ziemi.

Słońce już dawno zniknęło za horyzontem, a mimo to jest teraz bardziej jasno, niż w momencie gdy znikało z nieba. Znajdujemy się na niewielkim klifie, nie ma tutaj żadnych drzew, tylko pusta przestrzeń i ziemia wysłana trawą, która wygląda na przyjemnie miękką w dotyku. Pod nami fale obijają się o skały i brzeg, ale pomimo ich nieustających bitew, dzisiejszej nocy woda jest spokojna i aż nadzwyczajnie dziwne jest to, jak miarowy i równy wydaje się być jej szum.

Bez jakiegokolwiek wahania siadam obok chłopaka, napierając na niego ramieniem. Podkulam nogi, obejmuję je rękoma i spoglądam w przód, czyli pustą przestrzeń oraz pozwalam sobie wyobrazić szalejącą poniżej wodę.

Dzieli nas kilka warstw ubrań, a mimo to przechodzi mnie dreszcz, gdy czuję ciepło jego ciała.

Spoglądam w niebo. Rozświetla je tysiące gwiazd, mniejszych i większych, ale wszystkie tak samo mocno migoczą. Na środku jednak króluje księżyc w swojej pełnej okazałości, świecący najjaśniej z nich wszystkich.

Kładziemy się na plecach. Patrząc na niebo z tej perspektywy, wygląda ono jak niekończący się ocean z równie niezliczoną ilością światełek.

- Dlaczego nic nie mówisz? - odzywam się.

- Nie wiem. - Przysuwa się bliżej mnie. - Nie wiem, co mógłbym na to powiedzieć. Przecież widzisz, że jest pięknie. Prawda, hyung? Tutaj nie potrzeba słów.

Łapię go za rękę. Robię to odruchowo i orientuję się o tym dopiero po fakcie, ale mimo to nie cofam dłoni, tylko zaciskam ją jeszcze mocniej.

- Patrz, spadająca gwiazda!

Wskazuje palcem odległy punkt na niebie, a ja kątem oka dostrzegam jego uśmiech i fascynację na twarzy.

Dzieciak.

- Na co czekasz? Pomyśl życzenie.

Zaciska oczy i usta w wąską linię, zapewne zastanawiając się nad tym, czego sobie życzyć.

A czego ja bym sobie życzył? Czy jest coś, czego brakuje mi do szczęścia?

- Już - mówi. - A ty?

- Ja? - Przymykam oczy i uśmiecham się pod nosem. - To było twoje życzenie.

Cały ten dzień jest tylko i wyłącznie twój.

***

Nie bardzo wiem, co się dzieje. Jest cicho, ciemno, a na dodatek wszystko wydaje się być zamazane. Mrugam kilkakrotnie i nie widzę nikogo obok siebie.

Zwiał?

Gwałtownie podnoszę się do pozycji siedzącej i rozglądam w obie strony, ale uspokajam się widząc, że siedzi dwa metry dalej. Wygląda na zamyślonego, może nawet i zmartwionego, więc chwiejnym krokiem do niego podchodzę i siadam obok.

- O czym myślisz? - zaczynam i ziewam przeciągle.

- A, tak tylko... - Wzdryga się na dźwięk mojego głosu. - Dobrze się spało?

- Trochę twardo, ale... Chwila, która jest godzina?

- Dochodzi dwudziesta trzecia. - Patrzy na zegarek i się uśmiecha.

- Dlaczego mnie nie obudziłeś? - pytam naprawdę zmartwiony. Jest chłodno, twardo, ciemno, a ten głupek siedział tak sobie przez ten cały czas, gdy ja spałem?

- Sam przed chwilą wstałem - odpowiada i wzrusza ramionami. No tak, on nie skorzystałby z takiej okazji na drzemkę?... - Wiesz, że przytulasz się przez sen, ChimChim?

Momentalnie spalam buraka. Dobrze, że jest ciemno.

- I jeszcze coś tam mruczałeś pod nosem. To było całkiem słodkie, ale o czym ty mówiłeś?...

- Wystarczy. Serio, nie musisz tego kończyć - przerywam mu z zażenowaniem, a ten chichocze. Znowu.

Jednak ten chichot sprawia, że łagodnieję.

Daję sobie jeszcze chwilę na to, aby dojść do siebie, po czym wstaję i podaję mu rękę. Patrzy na mnie pytająco, na co uśmiecham się szarmancko i mówię:

- Myślałeś, że to koniec wycieczki? - Prycham. - No, wstawaj, bo mi ręka zaraz zdrętwieje.

Nic nie odpowiada, tylko łapie moją dłoń. Schodzimy z klifu jak najbezpieczniejszą drogą i co prawda zajmuje nam do ponad pół godziny, bo musimy pójść dookoła, ale przynajmniej mam pewność, że ten głupek nie spadnie mi ze skarpy czy bóg wie czego jeszcze.

Pamiętam, jak Jungkook powiedział kiedyś, że gdyby miał zabrać dziewczynę na randkę, byłaby to plaża nocą. No cóż, co prawda nie jestem dziewczyną i to ja go tutaj ściągnąłem, ale myślę, że i tak powinien się ucieszyć.

Idziemy w ciszy wzdłuż brzegu i nagle myślę sobie, że to naprawdę wygląda jak jakaś marna podróba sceny romantycznego filmu.

- Co o tym wszystkim myślisz? - wyrywa mi się zanim zdążę dojść do wniosku, że pytanie jest głupie, a odpowiedź może być dla mnie co najmniej bolesna.

- O czym?

No masz, Jimin. Zacząłeś, to teraz skończ, mistrzu.

- Wiesz... no, o tym - plątam się. - O dzisiejszym dniu.

- Ach, no tak. - Wzdycha i wbija wzrok w niebo, zastanawiając się nad odpowiedzią.

Spuszczam głowę w dół i bawię się piaskiem, zakopując w nim przemokniętego od słonej wody trampka.

- Myślę, że mogę powiedzieć, iż były to najlepiej spędzone urodziny, jakie było mi dane obchodzić. Satysfakcjonuje cię taka odpowiedź? - Przerzuca spojrzenie na mnie i się szczerzy.

Pomimo panującej ciemności, doskonale widzę ten nigdy nieznikający uśmiech.

- Ja pytam na serio... - Zatrzymuję się i łapię jego obie dłonie. Wiatr zawiewa mu grzywkę na oczy, którą próbuje z powrotem odrzucić niezdarnym ruchem głowy. Tym razem ja się śmieję i odgarniam te niesforne kosmyki włosów, i gdy nasze spojrzenia się krzyżują, żaden z nas nie ośmiela się go odwrócić.

- A ja ci na serio odpowiadam. Myślisz, że bym cię okłamał?

- Przecież nie złożyłem ci jeszcze nawet życzeń - mówię i zaraz po tym gryzę się w język. Dlaczego zawsze najpierw mówię, a potem myślę?

- Szczerze? Nie przeszło mi to nawet przez myśl, ale jeżeli tak bardzo cię to trapi, to z miłą chęcią wysłucham, co masz mi do powiedzenia. - Uśmiecha się zwycięsko i przestępuje z nogi na nogę.

- Liczyłem na to, że mi w tym trochę pomożesz... - Śmieję się nerwowo, a on tylko kręci głową. - Wiesz, że nie jestem w tym najlepszy, prawda?

Przytakuje.

- No więc... Naprawdę nie wierzę w to, że to robię. - Wzdycham, a mój głos drży, i zaciskam dłonie jeszcze mocniej. Nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje. - Jest naprawdę wiele rzeczy, o których chciałbym, abyś wiedział... Ale nie wiem, jak mógłbym ubrać to w słowa.

Mam wrażenie, że ktoś przyciska mi ręce do gardła, bo nie mogę nic z siebie wydusić.

- Ja po prostu chciałbym, abyś nadal był... - Waham się, ale tylko przez chwilę. Później wszystko puszcza i nie mogę normalnie spojrzeć mu w oczy. Zamiast tego opieram głowę o jego klatkę piersiową, zaciskając mocno powieki. - ...i żebyś nadal śmiał się tak, jak teraz.

W odpowiedzi słyszę to, czego najmniej się teraz spodziewam.

- Naprawdę jesteś głupi. - Unosi mój podbródek i ściera łzy z moich policzków. - Dlaczego miałoby mnie nie być? - Zanim zdążę cokolwiek odpowiedzieć, obejmuje mnie i przytula. Wtulam głowę w jego szyję i pociągam nosem, wdychając przyjemny zapach chłopaka i chłonąc to miłe ciepło. - Dziękuję, hyung.

Ja też ci dziękuję.

Odsuwam się i patrzę mu w oczy.

- Kocham cię.

Bez najmniejszego zawahania pochyla się nade mną i delikatnie mnie całuje. Czuję, jak robi mi się gorąco i mam wrażenie, że zaraz upadnę, ale on mocno trzyma mnie w ramionach, nadal słodko muskając moje usta.

Zatracam się w jego czułym dotyku, jednak ten niespodziewanie przerywa.

- Spełniło się - szepcze mi do ucha.

- O czym mówisz?

- Moje marzenie. Spełniłeś je - powtarza i ponownie mnie przytula. - Ja ciebie też kocham.

Uśmiecham się.

Nie, oboje się uśmiechamy.  

Oto i jest, pierwszy one shot jak i post na tym blogu.

Mam nadzieję, że nie jest tak źle, jak ja to widzę. Do wstawienia tego tutaj przekonały mnie trzy osoby, więc w pełni im zaufałam, dzięki czemu przed wami ukazał się ten szit... W najbliższych planach mam do napisania kilkunastoczęściowe opowiadanie, "Fun Boys", które będzie już normalnie w czasie przeszłym. Ot, potrzebowałam czegoś nowego i wyszło takie cuś.

Niedługo zaktualizuję także strony, będzie mi zatem bardzo miło, jeśli ktoś zostanie na dłużej!

Zapraszam do komentowania~

Malffu. xx